Liesa Van der Aa was de afgelopen jaren in verschillende gedaanten actief: solo, in duo met Jon Birdsong of met haar volwaardige band Louisa’s Daughter. Voor haar debuut koos ze voor de eenzame aanpak. Ze speelde het overgrote deel van de instrumenten zelf in, met een helpend handje links en rechts. Zo is ze op ‘Troops’ te horen op viool, piano, melodica, Rhodes, percussie en als zangeres.
Voor de productie deed ze een beroep op Boris Wilsdorf die dit werk eerder deed voor Einstürzende Neubauten en dat is er aan te horen. Het aaibare van heel wat singer-songwriters is hier in geen velden te bespeuren. De muziek van Van der Aa krijgt in tegendeel een stevige, bij momenten zelfs koude en industriële behandeling wat resulteert in een directe sound waarmee Van der Aa de luisteraar recht in de ogen kijkt.
Haar viool wordt vaak door de distortion-mangel gehaald, waardoor het instrument de allures van een elektrische gitaar krijgt. De andere geluiden worden laag per laag toegevoegd. Op een spoor meer of minder werd niet gekeken, waardoor de songs op ‘Troops’ soms heel eigenaardige proporties aannemen, zeker in combinatie met het metalen randje van het geluid dat er rond gelegd wordt.
Toch kreunt de muziek niet onder haar eigen gewicht: de rijkdom werkt, al mag gezegd worden dat Van der Aa wel heel vlot en snel haar eigen stem dupliceert, al dan niet meerstemmig. Hier had een beetje meer soberheid ook gekund, zeker wanneer vocalen opgepitcht worden. Ook hier komt ze er echter mee weg, want de kunstmatige hoogte resulteert niet in een dolkomisch effect, maar brengt een verwrongen grijns aan op het gezichtje dat anders wat naïef voor zich uit zou staren.
Dat de veelheid zo goed haar werk doet, is tevens te danken aan het prima songmateriaal dat Van der Aa bijeen gepend heeft. De manier waarop het refrein van ‘Lou’ harmonisch opklaart, de stomende riff van ‘Lost Souvenir’ (die eveneens in verschillende verkorte versies gebruikt wordt) en de chromatiek van ‘My Love’ die het nummer zegent met de donkere romantiek van Nick Cave, blijven na een luisterbeurt meteen in het geheugen hangen.
Door het weloverwogen inzetten van de beschikbare middelen krijgt elke track bovendien een eigen sfeer en karakter. Reden tot vrolijkheid is er zelden, maar de singer-songwriterindustrial van Van der Aa blijft zo wel boeien. ‘Low Man’s Land’ klinkt als postapocalyptische circusmuziek waar David Lynch zeker iets mee zou kunnen aanvangen. Met de schuivende inbreng van de muzikanten van DAAU wordt ‘Into the Foam’ eerder spook- dan sprookjesachtig en met de hulp van Jon Birdsong op trompet en althoorn klinkt ‘Birds in Berlin’ panoramisch breed.
Andere songs klinken eerder ritueel of statisch, maar qua eigenaardigheid spant ‘Vistor” de kroon met een meisjeskoor dat half dreinerig en half uitdagend declameert en rondhuppelt. Eigenaardig? Zeker en vast, maar ook meer dan dat. ‘Troops’ is een dijk van een debuut dat alles had om een muzikale freakshow te worden, maar uiteindelijk even knappe als unieke muziek laat horen.
