In tijden van formatiegeknoei en groeiend flamingantisme komen deze finalisten van Humo's Rock Rally op de proppen met een debuutalbum waarop de Belgische driekleur (opgebouwd uit chocolade, bier en aardbeien) de cover siert. Voor de rest houdt dit Leuvense vijftal zich naar eigen zeggen politiek op de achtergrond. Wie al watertandt bij de gedachte aan de lekkere dingen waarmee de driekleur is opgebouwd, zal schuimbekken bij het horen van het album. 'L'Amour Sans Pédales' is een tsunami van pittige pop, flamenco, country en wereldmuziek in het Nederlands, Frans, Engels en Spaans (of toch iets wat op de vier samen lijkt).
In de nastorm van de Rock Rally, waar Les Talons konden doorstoten tot de halve finale, kon de groep met het nummer 'Anni Versaire' in 2005 alvast een eerste zomerhit op de kerfstok turven. De combinatie van een swingend reggaeritme en een prettig gestoorde Alain Louie die zingt als Arno minus twee pakjes sigaretten per dag misten hun doel niet. Tel daarbij nog teksten als: "Anni Versaire / Tu es la crème dans mon éclair", die gezongen worden in een soort 'kus-mijn-kloten-Frans' en het nummer was geen minder lot beschoren dan dat van heerlijke meezinger.
De parel die ze de wereld inknikkerden in 2005 blijkt nu geen eenmalige gelukstreffer. 'L'Amour Sans Pédales' bulkt van nummers die scoren op humor en muzikaal vakmanschap. Opener van formaat 'Arlette' bestuift het 'Leuvens Frans' van Louie met surftokkels op gitaar, stille orgeldeuntjes en een opzwepend ritme. Wie denkt na het eerste nummer door te hebben wat voor vlees er in de stereo zit, zal nog twaalf keer uit zijn stoel opveren. Variatie sans pédales voor deze groep. Opvolger 'Adrien le Suisse' trapt voort in reggaeversnelling. De zang begint in het Engels, maar gaat halverwege het nummer over naar Frans. De volgende breuklijn laat niet lang op zich wachten. 'Vlam' is een heerlijke trip lang de latinokusten van Leuven. Gitarist Bruno Fevery ontketent op zijn Spaanse gitaar met uiterste precisie en gevoel een ware tokkelfurie op het, op zijn zachtst uitgedrukt, gebrekkige Spaans (lees: Nederlands) van Louie. Vertaal zo maar eens: "Zij / brengt mij nen Dafalgan". Met lapsteel op de schoot gaan de Leuvenaars vervolgens de countrytoer op in het zwengelende en opvallend serieuze 'Esmeralda'. De overgang mag dan wat bruusk lijken, het muzikale meesterschap en de warme, strategische vioolintermezzo's van Eva Vermeeren (die naast Les Talons ook door het leven gaat als eerste violiste bij het Kirke Strijkkwartet) doen deze al snel vergeten. Met 'Angel' voegt de groep daar met heldere, poëtische teksten, zelfs nog een knap Bob Dylan-laagje aan toe. "I'm not afraid / to touch your blade / I'm ready / to define / Jealous-green old empty words / in a red / coloured vibe." Na dit bitterzoete moment komt het album terug op kruissnelheid met opnieuw een heerlijke waaier aan taal –en muzikale variatie. Zo keert de 'Arno' in Alain Louie terug tijdens het scheurende 'L'Amour Sans Pédales' (dit keer zelfs al wat meer doorrookt) of nemen Les Talons de luisteraar mee naar Mediterrane oorden met 'Vraa Van' ("dé vraa van dén biejnhouwer") en steken ze zelfs Bart Peeters de loef af met het sublieme, met Midden-Oosterse specerijen gekruide 'Thessaloniki'.
Les Talons Gitans is een groep die in België zijn gelijke nog niet kent. De muzikale precisie, zelfrelativering en pittige humor maken dit een van de beste dingen die de Leuvense cafés al hebben voortgebracht. Breng die formatiecrisis daar in orde en laat deze groep ineens een nieuwe brabançonne schrijven!
Meer over Les Talons Gitans
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
