De Engelse Foden's Band klopt de jongste jaren opnieuw nadrukkelijk aan de deur van de absolute brassbandtop – ze zijn de enige band die de voorbije twee jaar de hegemonie van vooral de Cory Band en de Black Dyke Band wist te doorbreken – en dat is mede te danken aan enkele jongere solisten in hun rangen. Tot voor kort kwam vooral Glyn Williams (euphonium, maar als solist op alle koperblazers) in de schijnwerpers. Les Neish is bastubist en viel de voorbije maanden in de prijzen. 'Salt of the Earth' werd door de gezaghebbende magazines Brass Band World en British Bandsman, alsook de website 4barsrest verkozen tot beste solo-cd van 2009.
Na een vlugge eerste beluistering lijkt dit schijfje door de sterke variatie de noodzakelijke samenhang te missen. Het duurt zelfs meerdere dagen vooraleer de geconditioneerde luisteraar - die de brassbandliefhebber vaak is - zich over dit euvel heen kan zetten. Drie van de negen werken brengt Neish met de Foden's Band op de achtergrond, pianist Martyn Parkes begeleidt vier andere. Deze combinatie van afwisselend brassband- en pianobegeleiding komt zelden voor. Het alleen gebrachte 'In the 90% (Sturgeon's Law)' is erg rustgevend maar leidt achteraf gezien nergens heen. In 'My Mountain Top', het extreemste werk dat oorspronkelijk voor saxofoonkwartet werd gecomponeerd, weeft de (tu)bassist vergezeld van een synthesizer een web rond Lemn Sissays gelijknamige verhalend gedicht. De tuba is zelfs zo rustig en onopvallend aanwezig dat er van een solo geen sprake is voor wie niet intensief luistert. Ook het driedelige titelwerk (net als 'My Mountain Top' van de hand van Andy Scott) is eerder gewaagd met de duidelijke funk- en soulelementen. De bluesintro loopt over in een Oost-Europees thema. Wat hierna volgt, zal tuba- én jazzfans doen likkebaarden: Neish etaleert hier zijn multiphonics-kunsten die geïnspireerd zijn op een fragment uit wijlen Michael Breckers cd 'Some Skunk Funk'. In het serene middendeel komt de romantisch-melodieuze kant op de voorgrond, waarna in het slotdeel Les Neish' vingertechniek de bovenhand krijgt in een latin-jazzachtige stijl. 'Episodes and Echoes' is het werk dat het dichtste hierbij ligt. Peter Meechan schreef het oorspronkelijk voor bastuba en brassband met het doel voor ogen om alle belangrijke passages die normaal over euphonium en tuba worden verdeeld op één enkel solo-instrument te richten. Vooral in het derde deel wordt het veeleisende karakter duidelijk met grote intervallen, al dan niet gebonden en snelle staccato's, dit alles zelfs in combinatie met multiphonics.
Klassieker van aard is o.a. de ultrakorte opener op speed 'Rumanian Dance No.2' (eerder een duet van Eb-bas met piano), die bijna naadloos overgaat in het nochtans langzame en melancholische 'Aria for Alto Saxophone'. En de man gaat verder in zijn zoektocht naar muziek geschreven voor andere instrumenten, zoals het bekende 'Adagio and Allegro for Horn Op. 70' van Robert Schumann en Fritz Kreislers 'Praeludium and Allegro for Violin'. In de oorspronkelijk voor tenor gecomponeerde serenade uit de operette 'The Student Prince' van Sigmund Romberg valt nog maar eens op met welk gemak Neish deze prachtige melodie uitvoert.
'Salt of the Earth' is een sterke maar tevens veeleisende luisterplaat geworden, die veel van zijn waarde verliest indien gereduceerd tot achtergrondmuziek. Het ziet ernaar uit dat Steve Sykes stilaan op een waardige opvolger mag hopen.
Meer over Les Neish
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
