De aanval is de beste verdediging, moeten de muzikanten van Les Boukakes gedacht hebben, toen ze de naam van hun band kozen door twee racistische scheldwoorden samen te plakken. ‘Punky Halal’ is het vierde album van dit vijftal uit Frankrijk en de plaat laat opnieuw de raïrock horen waarmee de groep nu al enkele jaren rondtrekt.
Het mag gezegd worden: de muziek van Les Boukakes staat op ‘Punky Halal’ als een huis. In de opvallend catchy songs is er steeds ruimte voor breaks en de arrangementen gaan ver voorbij het louter strofe-refrein-denken. Bij momenten is het geluid zelfs erg gelaagd en de band schrikt er niet voor terug om de aankleding van de nummers geregeld bij te kleuren. Essentieel om dit te realiseren is de parallelle bezetting waarin de band opereert. Naast het klassieke gitaar-bas-drums rockinstrumentarium, hier nog aangevuld met elektronica, zijn de muzikanten ook te horen op traditionele Noord-Afrikaanse percussie (karkabou en derbouka) en tokkelinstrumenten (mandola en gumbri).
De nummers vertrekken vaak vanuit een riff van de mandola of de gumbri om daarna door de elektronische instrumenten verder uitgebouwd te worden. Op deze manier geraken de twee werelden muzikaal vervlochten, zonder dat een van de twee als excuus dient. ‘Malika’ wordt zo een mooi voorbeeld van het inhaken van de twee culturen, wanneer een schommelende ritmiek met een Oosters gekrulde zanglijn en samples van een traditioneel blaasinstrument worden opgepompt tot funky rock. In ‘Kiff’ pakt het anders uit: het metalige geklepper van de karkabou zorgt voor een gnawagevoel (hoewel eerder in geluid dan in ritme) dat later plaats moet maken voor reggae vibes.
Voor de dynamische hoogtepunten van de cd wordt deze werkwijze wat verlaten en gaat het initiatief uit van bas, gitaar en beats. ‘Saida’ zorgt zo voor een meer duistere atmosfeer, maar de groove blijft wel lekker en stevig en in ‘Chinia’ krijgt de beat het gezelschap van een gitaarlijn met Midden-Oosterse kronkels.
‘Punky Halal’ is een aanstekelijke cd die laat horen hoe gemakkelijk Les Boukakes hun raïwortels kunnen vermengen met rockmuziek, zonder in een van de twee richtingen verloren te lopen. Jammer van de soms wat knullige eindes van de tracks. Die komen nogal eens te snel of onverwacht, waardoor het lijkt alsof de nummers liggen te wachten op een live versie.
