Het is ondertussen een aantal jaren geleden dat de jonge gitarist Frederik Leroux zich voor het eerst liet opmerken in de Belgische jazzwereld. Met een internationaal kwartet en een cd in eigen beheer schuimde hij zo rond 2006 uitgebreid de clubs en concertpodia af, waarna hij zijn werkterrein verplaatste naar de schemerzone van de jazz en zich inliet met experiment, rock en improvisatie. Nu keert hij terug met een album voor het Belgische kwaliteitsjazzlabel W.E.R.F., in trio met bassist Robert Landfermann en drummer Jonas Burgwinkel, de ritmesectie van zijn oude kwartet.
Toen meer dan zes jaar geleden de cd ‘Angular’ van het Frederik Leroux Quartet verscheen, waren de betrokken musici eigenlijk nog broekjes. Pas afgestudeerd en volop zoekend naar een eigen stem, creëerden ze op dat album een weinig homogeen repertoire, waarin de invloed van bands als Human Feel en AlasNoAxis weliswaar duidelijk aanwezig was. Ondertussen heeft de tijd voor deze musici niet stilgestaan. Het individueel palmares is aanzienlijk gegroeid en op hun cv prijken nu enkele indrukwekkende referenties. Zo wonnen zowel Landfermann als Burgwinkel belangrijke internationale jazzprijzen (o.a. beste solist van de European Jazz Competition op het North Sea Jazz Festival en de WDR Jazzpreis) en staan hun namen op de loonlijst van bekende labels en bandleiders. Ook de artistieke en muzikale oriëntatie van de drie is duidelijk geëvolueerd. Waar Leroux zich jaren geleden nog vaak bediende van allerhande gitaareffecten, speelt hij nu opvallend droog en clean. In combinatie met zijn sobere en vaak lineaire improviseerstijl, doet hij (in een stuk als ‘Morb’ bv.) wel eens denken aan Mary Halvorson.
De gezamenlijke interesse voor soundscapes en filmische geluidsexploraties is na al die jaren echter nog intact. Van de openingstrack ‘Unresolved’ gaat een industriële dreiging uit die wordt gevoed door allerhande drones, opborrelend uit een onbekende bron. Daarnaast zijn er ook nog de korte improvisaties zoals ‘Brume’ en het trage, naar soundtrack neigende ‘Two Voices’ die de muziek van het trio een beeldende kwaliteit geven. ‘Ambitransative’ laat dan weer weinig aan de verbeelding over. Het is een van de weinige tracks waarop Leroux het distortionpedaal helemaal indrukt en bijgevolg ook zijn maats een tandje laat bijsteken. Van die twee laat vooral Jonas Burgwinkel zich op sommige momenten stevig gelden. De Duitse drummer maakt in ‘Stumble’ veel indruk met zijn ratel- en roffelsalvo’s, die hij opvallend geclusterd laat weerklinken. Ook in ‘Ample’ steelt hij de show, deze keer met heel creatief en minimalistisch ritmisch werk, dat aanvankelijk vrij lijkt maar even later een heel ingenieus en afgemeten patroon gaat vormen.
Het trio speelt duidelijk op een veel hoger niveau dan zes jaar geleden in kwartetvorm. Waar de muziek toen nog alle kanten uitging en soms met haken en ogen aan elkaar hing, is nu een duidelijke richting merkbaar. Deze titelloze plaat overtuigd bijgevolg ruimschoots en bewijst tevens alweer dat jazzmuzikanten nooit te vroeg mogen worden afgeschreven.
