'Geschift' hoeft geen vloekwoord te zijn voor het Britse duo Lemon Jelly. Reeds zo'n drie platen of zeven jaar lang vormen Nick Franglen en Fred Deakin zowat het meest gekscherende dancecombo van het Verenigd Koninkrijk. Als gastmuzikant / producer bij ondermeer Björk, Primal Scream en zelfs The Spice Girls is Franglen meermaals in contact mogen komen met humoristische muzikale grillen. Het is dus niet verwonderlijk dat ook Lemon Jelly steevast een roze bril opzet bij zijn mooie combinatie van breaks en gelaagde, lome grooves. Toch trekken beide heren op ''64-'95' ook af en toe ernstiger van leer, zodat deze cd + dvd combinatie een grote broer is geworden van het inmiddels al twee jaar oude, lachwekkende 'Lost Horizons'.
Het duo moet een kopzorg vormen voor zijn platenmaatschappij. Met een erg bijzondere layout en de beslissing om van elk nummer ook meteen een digitale clip op dvd te zetten, zorgt Lemon Jelly in tijden van slechte platenverkoop wel voor een erg kostelijk proces (waarbij de consument en fan zich financieel zowel kan verdiepen in de dvd als in de apart verkochte cd). Gelukkig vertaalt de muziek op dit kunstwerkje zich niet zomaar in goedkoop spul. Als vanouds teert Lemon Jelly op fijne trancegolven (een duidelijke erfenis van dat ander Brits danceduo Orbital), maar ditmaal worden die overstelpt door hardere breakbeats en triphopritmes. Ook de voorliefde voor gitaren, funky baslijnen en een lekker jaren '70 soulgevoel steken beide heren niet onder stoelen of banken in deze gelaagde knip- en plakpuzzel. Zo is elk nummer op ''64-'95' vernoemd naar het jaartal waaruit de in die song voornaamste sample afkomstig is. Die samples zelf blijken overigens obscure, ongekende pareltjes uit het allicht uitgebreide klankarchief van beide heren (enkele voorbeelden: postpunkers The Scars bepalen '79 AKA The Shouty Track', r&b zangeresje Monica '95 AKA Make Things Right' en het songschrijversduo Gallagher & Lyle '75 AKA Stay With You'). Dankzij deze rijke achtergrond, zit er een sterke variatie in de negen tracks op dit schijfje. Zo opent Lemon Jelly op eenzelfde manier als ze eindigt: met stevig gitaargebeuk dat danig in de benen kruipt. De eerste keer leunt dit dankzij stevige breakbeats meer naar wave en industrial toe, terwijl de afsluitende climax (met geleende stem van William Shatner) meer postrockgewijs de pannen van het dak gooit. Het overdonderende effect is in beide gevallen compleet. Voor de rest verdwijnen die gitaren veelal naar ver weggefilterde regionen of subtiel aanvullende loops (zoals het Spaanse riffje in het heerlijk relaxte '68 AKA Only Time'). Misschien nog een leuk muzikaal detail: '88 AKA Come Down on Me' is gebaseerd op 'The Blue Garden' van de befaamde stonerrockers Masters Of Reality, maar daar valt hoegenaamd niet veel van te merken. Aan muzikale smaak hebben de heren dus geen gebrek. De beelden die deze plaat begeleiden variëren overigens van de meest abstracte computeranimaties over simpele kinderillustraties tot de vreemdste visuele composities die schijnbaar ontleend zijn aan Magritte of (net zoals de hoestekening) architect Gaudi. Er zou één overkoepelend verhaal achter moeten schuilen, maar dat blijkt zonder de nodige paddestoelen of lsd-derivaten erg moeilijk vast te stellen.
Ter info: de website van Lemon Jelly staat geregistreerd op de Kaaiman eilanden, naar eigen zeggen louter voor belastingvoordelen. Het schijnt hier te gaan om twee lolbroeken, maar de heren weten dus verdomd goed waar ze mee bezig zijn. ''64-'95' Is niet enkel een heerlijke klankparel voor de dansvloer in de betere loungebar, maar laat ook zien / horen dat Lemon Jelly een gegronde reden heeft om zijn kunstwerkjes aan te prijzen.
Meer over Lemon Jelly
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
