Het Londense kwintet Led Bib is een van de meest populaire liveacts van Engeland. Sinds hun ontstaan in 2003 rijgen ze de overwinningen in clubs, concertzalen en festivals aaneen met een originele en explosieve mix van jazz, rock en noise. In 2008 maakten ze hiermee veel indruk op het North Sea Jazz festival in Rotterdam en leek hun internationale carrière gelanceerd. Toch wierp jazzminnend Europa zich niet zoals verwacht aan hun voeten, want grote successen buiten het Britse eiland bleven uit. Met 'Sensible Shoes', hun vierde langspeler, doet het kwintet nu opnieuw een poging om de rest van de wereld te veroveren.
Een belangrijke strategische zet in het masterplan van Led Bib betreft de keuze voor het Amerikaanse Cuneiform Records, terwijl voordien steevast voor een Brits label werd gekozen. Zo wordt 'Sensible Shoes' meteen beschikbaar in een groot deel van de wereld en afgaande op de inhoud ervan mogen we daar heel blij mee zijn. Het kwintet weet de luisteraar hier namelijk op gepaste tijden compleet murw te slagen met een genadeloze frontlinie van twee altsaxen, geruggensteund door een ritmesectie van piano of Fender Rhodes, bas en drums.
Onder aanvoering van drummer en bandleider Mark Holub worden vooral in 'Yes, Again' en 'Sweet Chilli' enkele afgemeten mokerslagen uitgedeeld die klinken alsof Naked City en Soft Machine de krachten hebben gebundeld. De eenvoudige, maar doeltreffende rifjes van 'Sweet Chilli' sleuren de luisteraar vanaf de eerste seconde mee, terwijl enkele gevarieerde en vrije breakdowns voor de nodige ademruimte zorgen. Het vettige, elektrische geluid dat de groep in deze tussenstukken ontwikkelt, is misschien nog het best te vergelijken met dat van het Italiaanse Zu. Met kletsende drums, krijsende saxen en grommende brokken geluid van de Fender Rhodes en elektrische bas worden de mouwen opgestroopt en de spierballen getoond.
Opener 'Yes, Again' gaat er eveneens als een sneltrein vandoor, maar niet vooraleer de groep met een melodieuze intro wat zand in de ogen heeft gestrooid. De twee saxofonisten Chris Williams en Pete Grogan kondigen de tempoversnelling aan waarna de groep het gaspedaal collectief induwt. Het elektrische karakter van de groep komt al snel bovendrijven wanneer een acid-technobeat via de gemanipuleerde klanken van de bas en Fender Rhodes doorschemert. Dit rechttoe rechtaan musiceren is een handelsmerk van Led Bib, maar dat komt niet in alle tracks even goed uit de verf. Zo kent 'Call Centre Labyrinth' beklijvende momenten met zijn scheurende altsaxen, maar de gezamenlijke partijen en het refrein zijn duidelijk van mindere kwaliteit. Dat kan niet gezegd worden van de speelse voltreffer 'Falt Pack Fantasy', waarin de groep opnieuw alle registers opentrekt met rechtdoor hollende drums en duizelingwekkend toetsenwerk.
Ondanks al dat geweld schakelt de groep meestal op tijd naar een lagere versnelling, wat een hoop ruimte creëert voor de piano van Toby McLaren en de contrabas van Liran Donin. Toch moeten ze in het gemoedelijke 'Water Shortage' uiteindelijk nog vechten om de opkomende drumstorm van Mark Holub te kunnen weerstaan. Want als puntje bij paaltje komt, draait het bij Led Bib toch vooral om muzikale power, die als voornaamste doel heeft de luisteraar helemaal weg te blazen. 'Sensible Shoes' is in dat opzicht een geslaagd offensief dat veel twijfelaars over de streep zal trekken.
Meer over Led Bib
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
