Leaves' Eyes, de band rond zangeres Liv Kristine Espenaes, scheert steeds hogere toppen. Niet onbegrijpelijk, aangezien deze act altijd behoorlijk tot goede muziek weet te brengen en elke plaat wel iets nieuws uitprobeert. Sinds vorig album 'Njord' kiezen de heren en dame ervoor om bombastischer en epischer aan de slag te gaan en die strekking ligt hen wel. Het beste bewijs daarvoor is 'Meredead', dat verder gaat waar de vorige plaat ophield.
Van de wat overladen gothic metal die vooral het eerste album kenmerkt, is er vandaag de dag weinig over. Dat is op zich geen slechte zaak, want daardoor laat Leaves' Eyes zich meer kenmerken door een frissere aanpak, eentje die vooral steeds meer folkinvloeden laat doorkomen. 'Meredead' kan aanzien worden als de folkplaat van dit gezelschap, en dat is nauwelijks een overdrijving, het gehalte aan doedelzakken, fluiten of andere traditionele instrumenten in acht genomen. De basis van de muziek is echter dezelfde gebleven: een bed van behoorlijk forse en zware gitaren en een daverende ritmesectie geven het geheel de nodige zwier en ook nu weer klinkt het geheel vrij opgepompt. Er is ruimte voor subtiliteit – getuige daarvan zijn de akoestische passages en de melancholischer songs – maar door de band genomen houdt Leaves' Eyes meer van beuken.
De zang van Liv Kristine is zoals altijd erg kenmerkend. Haar timbre is erg frêle, maar waar zij vroeger soms te vaak in dezelfde toonaard of stijl bleef hangen, heeft ze op 'Meredead' haar spectrum verruimt. Ze klinkt nog altijd herkenbaar, maar de balans tussen hard en zacht is verder uitgewerkt en het geheel klinkt gewoon afwisselender. Dat haar zus Carmen Elise een paar keer kan bijspringen, is dan ook een extra aardigheidje, en beide zussen klinken geweldig samen.
Veel songs kennen een Keltische invalshoek: zo zijn 'Étain' en 'To France' hupse reisverhalen, voorzien van een fikse bende toeters en bellen. Vooral 'To France' is erg hitgevoelig, met een aanstekelijk en haast ridicuul simpel refrein en toetsenpartijen die het nummer instant herkenbaar maken. Het meer folkgetinte 'Krakevisa' is vermoedelijk gebaseerd op een traditioneel liedje, en krijgt ook hier een vrij rustige bewerking. 'Spirit's Masquerade' is dan weer steviger uitgevallen, met een sterke ritmesectie en lekker log klinkende gitaren.
Leaves' Eyes heeft deze keer alle registers opengetrokken, waardoor 'Meredead' met voorsprong de meest afwisselende plaat van de band is geworden. Misschien gaat niet iedereen dat even leuk vinden (puristen hebben die neiging soms), maar dat neemt niet weg dat hierdoor dit album boeiend blijft en een grote herbeluisterwaarde krijgt. Sterk bezig!
