Bij het beluisteren van dit album valt op dat de uitzonderlijke samenstelling van de groep (elektrische gitaar, contrabas, mondharmonica, trombone) en de verschillende achtergronden van de muzikanten (Toscaans, Libanees, Bretoens, Frans) niet uitmonden in een eclectisch allegaartje. Dat de vier muzikanten van Le Monde de Kôta elkaar hebben ontmoet aan het Parijse conservatorium lijkt dus meer dan een weetje uit de groepsbiografie.
Het kwartet geeft duidelijk de voorkeur aan muziek waarbij de uitgeschreven partijen een belangrijke plaats innemen. Het spel is genuanceerd, waarbij articulatie en frasering wezenlijk deel uitmaken van de composities. Bij momenten klinkt de muziek weids open, soms wat teruggetrokken, maar nooit extravagant. 'Murmures' is afwisselend mysterieus en ritueel, kinderlijk speels of funky. Waar de muzikanten in het ene stuk op hun kousenvoeten rondtrippelen, werken ze in het andere met bluesachtige toonbuigingen. Heel expliciet worden de referenties zelden: het rituele wordt niet dreigend, de funk niet dansbaar en de blues komt niet van de straat. Alles blijft heel Westers en gedisciplineerd klinken.
Het fijnzinnige overheerst op de individuele kracht. Solistisch komen de vier muzikanten degelijk uit de hoek, maar voor een echte eigen stem lijkt het nog wat vroeg. Alleen in 'Pourpre' drukt mondharmonicaspeler Olivier Goulet het gaspedaal iets meer in, waardoor hij de anderen meesleurt in een zeldzame dynamische climax.
Dat het soleren (nog) niet de sterkste kanten van het ensemble is, wordt gecompenseerd door de composities die op het ensemblespel gericht zijn. Opvallend daarbij is dat er geregeld in duo's wordt gedacht, maar dat de voorspelbare rolverdeling omgegooid kan worden: de mondharmonica kan de begeleiding toebedeeld krijgen en de contrabas de melodie.
De knapst uitgewerkte stukken vormen meteen de hoogtepunten van 'Murmures'. De muziek is nooit heel gelaagd, maar begeleidingsformules worden niet aan het toeval overgelaten. Het muzikale materiaal duikt op verschillende plaatsen in een compositie op, liefst in een gewijzigde gedaante. In 'Radio Cora' wordt de hoofdmelodie in verschillende maatsoorten gezet en klinkt ze op het einde zelfs in canon. Deze prima verwerking verdoezelt de minder interessante opbouw van het thema – veel progressie en sequensen met te weinig harmonische spanning.
Het pièce de résistance van 'Murmures' is 'l'Ascension d'un Nuage de Bonheur', waarin niet alleen het hoofdthema, maar ook de begeleidingsformule aan veranderingen onderhevig is. Bovendien mag de luisteraar meemaken hoe een eenvoudig begeleidingspatroon geleidelijk aan evolueert naar een volwaardige melodie. Dat de band in dit proces langs flamenco, rootsmuziek en soundtracks voor Amerikaanse actiefilms passeert, maakt 'l'Ascension d'un Nuage de Bonheur' tot de sterkst gecomponeerde, gearrangeerde en de meest gevarieerde track van de hele cd.
Le Monde de Kôta zit met 'Murmures' hopelijk nog niet aan haar piek. Dat er op sommige vlakken nog extra spanning aan toe te voegen is, neemt niet weg dat het album een band laat horen met een heel eigen geluid en een ingenieuze kijk op componeren en functioneren in groep. Wie dergelijke ambities koestert moet de kans krijgen om te groeien. In afwachting van dat proces blijft 'Murmures' een frisse aanvulling op het bestaande jazzgamma.
Meer over Le Monde de Kôta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
