Sinds het postrockopus 'Millions Now Living Will Never Die' van Tortoise (uit 1996) zijn de grenzen van het genre afgetast en worden vaker de extremen opgezocht. Le Fly Pan Am is een band die de luisteraar het bloed vanonder de nagels lijkt te willen pesten. Maar wie de moeite doet om zich door hun geluidsmassa te wroeten vindt binnenin vaak een pareltje.
Net zoals hun labelgenoten Godspeed You Black Emperor blijkt Le Fly Pan Am een voorliefde te hebben voor Franse titels en tegendraadse muziek. Songs lijken ondergeschikt te zijn aan klank op deze plaat. Afwisselend geschreeuwde en gezongen vocalen, donkere gitaren en rubberen baslijnen zorgen voor een duistere, morsige sound. Enerzijds zijn er de instrumentale tracks die al worstelend met elektronica neigen naar postrock en anderzijds zijn er een deel songs die de traditionele pop/rock structuur volgen met melodieuze refreinen. De instrumentale tracks, zoals 'Autant Zig-Zag', klokken boven de tien minuten af en verteren uiteraard een heel pak moeilijker dan de rest. Hier worden lieflijke passages afgewisseld met brute rock die de buren probleemloos de gordijnen in zullen krijgen. Het grote verschil met klassieke postrockbands is dat Le Fly Pan Am vooral haar heil zoekt in woeste, noisy punk en zelden jazzy klinkt zoals het gros van de concurrentie. De groep schijnt er een pervers genoegen in te scheppen hun eigen composities te saboteren en ze op die manier zo ontoegankelijk mogelijk te maken. De ultrakorte afsluiter 'Le Faux Pas Aimer Vous Souhait D'Être Follement Ami' lijkt pesterig te willen zeggen: 'we kunnen wel normale popsongs maken maar we doen het niet'. Veel liever smijten de Canadezen een berg muziekstijlen op een hoop en zien later of het ergens op lijkt. Droge funk, musique concrète en Franse pop uit de jaren zestig zijn maar een paar van de vele invloeden die het viertal uit Montreal in haar geluidsmix verwerkt. Om aan het geheel nog een elektronische twist te geven werd een beroep gedaan op knoppendraaiers Tim Hecker en Alex St. Onge, die zich uitstekend van hun taak kwijten door iets meer structuur in de songs te gieten. Tevergeefs. Al te vaak lijkt een vormloze geluidssoep uit de boxen te spuiten: de langere songs zijn eerder een test voor de zenuwen dan een geluidstrip. Liefhebbers en haters zullen het er over eens zijn: het spel met het verwachtingspatroon van de luisteraar en de bewuste sabotage van de songs maakt dit één van de uitdagendere releases van de laatste maanden. Benieuwd of de heren er live ook de spanning in kunnen houden.
De grenzen van de rock aftasten wordt al sinds haar ontstaan gedaan, maar net nu er gewenning voor nieuwe klanken en elektronicahybrides aan het opkomen is, komt Le Fly Pan Am met een vuistslag van een plaat. Honderd procent origineel is dit niet maar het is vooral de dynamiek van deze CD die het herbeluisteren een spectaculaire beleving maakt.
Meer over Le Fly Pan Am
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
