Geïnspireerd door het de veelzijdigheid van de viool als communicatief instrument en geïntrigeerd door de algemeenheid van de verhalende kracht van muziek, stelt de violist Laurent Korcia een interessante nieuwe plaat vol contrasten en ontdekkingen voor. 'doubles jeux' biedt niet enkel plaats aan composities uit de klassiek, een wereld die deze op internationale wedstrijden veelvuldig gelauwerde klassieke violist goed kent, maar ook muziek uit de jazz en de lichte muziek. De grote verdienste van Korcia is dat, hoewel contrasterend op papier, deze keuze volkomen logisch en zonder discontinuïteit uit de luidsprekers vloeit.
De aanhef van 'doubles jeux' is het contradictorisch klinkende 'Minor Swing' van Django Reinhardt en Stéphane Grappelli. Zigeunerjazzviolist Florin Niculescu zorgt dat er een onvervalste melancholische tragiek in de lucht hangt, terwijl het virtuoze spel van Korcia en de aard van de melodie voor een eerder opgewekte en energieke toon zorgen. Ook het volgende nummer blijft in mineur, maar deze keer wel met volle overtuiging. Samen met Michel Portal op bandoneon en Pierre Boussaguet op contrabas, speelt Korcia 'Minor Waltz'. Niet geremd door enige viooltechnische beperking laat Korcia de luisteraar alle klankfacetten van zijn Stradivarius bewonderen. Een doordringende klaagwaltz, waarbij de dans verscheidene keren stokt om te emoties wat te versterken, is het overtuigende resultaat. De vloeiende overgang van jazz naar klassiek wordt gemaakt door 'Blues' van Maurice Ravel. De piano van Michael Wendewberg en Korcia's viool brengen een op en neer kabbelende dialoog die een mooie mengeling is van Gershwin, het ritmisch opbouwende van Ravels Bolero en het dromerige van het impressionisme. De relativiteit van al te strikte hokjes om muziek in te delen wordt op deze wijze mooi in de verf gezet. Twee klassieke werken volgen: de 'Sonate pour Violon et Piano' van Claude Debussy en 'Etude-Caprice N° 1' van Henryk Wieniawski. Zowel voor het klassieke als voor het jazzgedeelte is Korcia omringd door topmuzikanten. Hoewel er zo goed als geen zwakke plekken te horen zijn in de klassieke passages 'doubles jeux', zijn er toch enkele zaken die extra in het oor springen. Zo laten Korcia en Nemanja Radulovic in 'duos pour 2 violons n° 35, 18, 28, 44' en uitmuntend staaltje van samenspel horen. Energie, spanning, intensiteit, aanzet of emotie, werkelijk elk facet is op schitterende wijze afgewerkt zodat deze vier korte duo's wel tot briljantjes van deze cd uitgeroepen mogen worden. 'doubles jeux' sluit af met opnieuw wat lichter werk. Hoewel de werken van Django Reinhardt en Stéphane Grappelli, Michel Legrand en Luigi Denza lijken onderbroken te worden door een klassiek werk van Jules Massenet, is dit slechts schijn. In Massenets 'Elégie' krijgt ook de lichte muziek zijn plaats in de vorm van een vocale bijdrage van Jean-Louis Aubert.
Korcia laat op 'doubles jeux' de artisiteke band horen die bestaat tussen de klassiek en de jazz van rond het begin van de vorige eeuw. Het is interessant op te merken hoe op dat ogenblik de klassieke muziek nog vooruitstrevender was dan de jazz, een vergelijking die Korcia gerust nog eens op deze aangename en uitnodigende wijze mag maken voor een recentere periode.
Meer over Laurent Korcia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
