Het indie-geesteskind van de Franse componist Guillaume de Chirac heet Landscape. Deze 'One' is zijn eerste album, waarop hij twaalf nummers lang een minimalistische sfeertrip van jewelste creëert. Alle songtitels op 'One' vormen samen één boodschap: de cryptische uitspraak 'There Must Be Something That We Can Do Against Them...?!' Het is alleszins duidelijk dat dit album zich niet als een collectie losse nummers maar eerder als één overkoepelend muzikaal geheel laat beluisteren. Samen met gitarist Steffen Charron, bassist Richard Cousin en drummer Cyril Tronchet weet de Chirac dan ook een bijzonder knap muzikaal concept te presenteren dat boeit van de eerste tot de laatste zuiverende drone.
Het vertrek 'There' is het enige lied met tekst: vanaf de eerste seconde wordt de luisteraar overvallen door achteruitgespoelde geluiden, waarna de vaste instrumentatie van toetsen, gitaar, bas, drums en hemelse achtergrondzang de Chiracs vervormde stem lieflijk begeleidt. Charrons achteruitgespoelde zang op het volgende 'Must' lijkt wel een zware koorstem die zachtjes gewiegd wordt door een elektrisch orgel en zweverige cimbaaltoetsen. Na het veertig seconden durende speelgoedmelodietje 'Be' neemt een gitaar diens noten over voor het hallucinante 'Something' (hypnotiserende zanglijnen wederom troef), dat op zijn beurt opgevolgd wordt door de organische piano, weinige snaren en pauken die het mooie koorstukje 'That' afwerken. In het door een orgeldrone ingeleide 'We' mag de bas over een aangename drumgroove de hoofdpartij voor zijn rekening nemen en de dialoog tussen elektrische piano en semi-akoestische gitaar in 'Can' wordt enkel aangevuld door zuinig aangewende en soms dissonante tapeloops. 'Do' lijkt nog het meest op een traditioneel rocknummer dankzij een simpele gitaarriff en een elektrische solo over waggelende drums, terwijl 'Against' na een jazzy intro van piano en ridecimbaal overgaat tot stevige uptempo rock waarin er letterlijk met de volle hand op de slaggitaar wordt gemept. 'Them' houdt de hardere tendens nog even vast door een waterig orgel met een gestaag leadgitaarfestijn te combineren (de ritmesectie zorgt voor de nodige tendens), maar daarna is er in de op en top minimalistische afsluiter '...?!' gedurende acht minuten enkel piano hoorbaar over zachtjes druppelende regen. Na twee minuten stilte sluit een titelloze hidden track het geheel uiteindelijk af met een wonderlijke mengeling van gitaar, marimba en toy piano.
Als er al zang te horen is op deze 'One', is die ofwel achteruitgespoeld ofwel bestaande uit nonsensicale syllaben. De instrumenten wisselen eerlijk af qua focus maar houden elkaar vooral perfect in balans. Guillaume de Chirac is duidelijk beïnvloed door de postrock van Godspeed You! Black Emperor en Sigur Ros, maar ook de welkome invloed van Pink Floyd en The Beatles is voelbaar, terwijl er hier en daar ook toetsen Radiohead en zelfs Nine Inch Nails te bespeuren zijn. Duidelijke hoogtepunten zijn op deze plaat moeilijk vast te pinnen: het is net het monumentale geheel dat zo wonderbaarlijk pakkend overkomt. Jawel, Landscape heeft met deze 'One' een straf debuut afgeleverd.
Meer over Landscape
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
