Dubbelalbums! Dubbele pret dus. In het geval van Lambchop geen ambitieus/prestigieus conceptalbum, maar gewoon een dubbele portie mooie liedjes. Lambchop, Nashville, Tennessee. Country dus, maar laat dat vooral niemand afschrikken, want het clichébeeld van country gaat voor Lambchop zeker niet op.
Geen typische country zoals wij die kennen, maar Lambchop is er ook niet op uit om ons te verrassen. Het draait in de eerste plaats om mooie liedjes zonder veel geëxperimenteer en zonder complexen. Toch is de muziek lang niet zo eenvoudig als ze op het eerste gehoor lijkt. Hoewel de nummers van Lambchop meestal herkenbare strofes en refreinen hebben, is de structuur veel meer dan een afwisseling van twee melodietjes. Veel nummers bouwen over de strofes heen spanning op. Dat dezelfde strofe nooit twee keer identiek herhaald wordt, draagt daar veel toe bij: er zijn steeds verschillen in timing en arrangement, of subtielere dingen waar je moeilijk de vinger op kan leggen. Bovendien laat de groep de conventies af en toe net zo goed links liggen. Een nummer als 'Four Pounds In Two Days', met twee korte strofen en een instrumentale brug die even lang duurt als de rest van het nummer samen kan dus ook. In 'Steve McQueen' worden de strijkers juist gedoseerd en de manier waarop het nummer langzaam lijkt open te bloeien tot de climax in de tweede strofe is een van de hoogtepunten van het album. De prachtige stem van zanger Kurt Wagner maakt een groot deel van de charme van Lambchop uit en in deze ingetogen nummers komt ze het best tot haar recht. 'Low Ambition' krijgt ook een minimale begeleiding van een groovy baslijntje en enkele pianoakkoorden, zodat alle aandacht naar Wagner gaat, mooi aangevuld door een fluisterende vrouwenstem in het refrein.
De intieme nummers zijn de sterke kant van het album. Wanneer het tempo opgedreven wordt en Lambchop overschakelt op vrolijke melodieën, wordt het vaak een beetje flets. Vooral bij de instrumentale nummers worden de zachtjes voortkabbelende pianodeuntjes en het iets te enthousiaste gebruik van strijkerspartijen al gauw saai. De groep geeft dan wel gas, maar rockt niet echt. 'Sunrise', openingsnummer van de tweede cd, is een voorbeeld van hoe het wel moet. De melodieën zijn niet melig en worden telkens op een andere manier hernomen. Strijkers, gitaren, piano, drums en een klagende steelguitar zijn prachtig gearrangeerd. 'Nothing Adventurous Please' probeert een beetje ruw te klinken met veel distortion en een opdringerige piano, maar Lambchop durft blijkbaar niet voluit gaan. Het resultaat klinkt als een flauw compromis (maar heeft in die zin wel een toepasselijke titel).
Lambchop laat zich hier kennen als een sympathieke, soms nogal brave, bende. Het grootste deel van 'Aw C'mon / No You C'mon' is goed, maar zal niemand verrassen. De nummers van Lambchop zitten vol mooie details en de tussenvorm van country en pop is waarschijnlijk uniek, maar het album in zijn geheel mist soms wat vaart en spanning.
Meer over Lambchop
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
