De formule is doodeenvoudig: om de livesfeer van bekende punkbands ten volle te kunnen vatten, trekt de 'Live in a Dive'-karavaan langsheen gerenommeerde Amerikaanse 'underground' zalen. Dankzij een uitgebouwde mobiele studio registreert deze productie zo live optredens waarin het onstuimig gedrag van zowel band als publiek doorklinkt. Het 'Live in a Dive'-concept werd eerder al toegepast bij ondermeer Subhumans, Sick Of It All, Strung Out, No Use For A Name en Swinging Utters en nu is Lagwagon dus aan de beurt, de eerste band die het label Fat Wreck Chrods ooit tekende. Gedurende twee dagen (eind mei 2003) heeft Hollywood op zijn grondvesten gebeefd; dik drie kwartier doet deze cd hetzelfde met de hifiketen.
Een dertien jaar punkrock zitten in dit liveconcert vervat. Lagwagon is inmiddels een statussymbool geworden. Verder heeft de groep met 'The Chemist' ook een eerder onuitgegeven nummer in zijn set gestoken en bevat dit schijfje ook exclusieve podiumbeelden. Opgefleurd (zoals alle 'Live in a Dive' uitgaven) met een bloederig stripboekje over de band, is dit plaatje stevige kost voor de fan. Live punkmuziek wordt via dit project opgekrikt van een kramakkelig doe-het-zelfgegeven naar een heus luxeproduct, en dat is een mooie zaak. De melodieuze meezingnummers van Lagwagon die als een sneltrein voorbijrazen lenen zich overigens perfect voor dit concept. Een welgeplaatste grap, een traag akoestische intro en een minuut later barst veelal het stormachtige refrein los. 'Alien 8' opent in elk geval op die manier het concert, dat de luisteraar nauwelijks ademruimte geeft. De snel opgeklopte ritmiek, vlug aangeslagen gitaarmelodieën en de vlot wandelende basvingers van Jesse Buglione vormen een mooi pretpunkkader waarover de melodieuze zang van punkheld Joey Cape leuke refreintjes kan zingen (meestal net half zo traag als het instrumentale geraas). Met een degelijke livekwaliteit en een strakke, haast foutloze set toont de groep zich heer en meester in haar genre. Het flirten met versnellingen en vertragingen, plaatsen van een reggae intermezzootje of aansporen tot meezingen, vormt een aangename afwisseling doorheen deze drukdoenerij. Gekscherende commentaren van de groep zorgen ook even voor verpozing. Verder zorgt een met zware gitaren rockend 'Sick' of 'Making Friends' voor een diepere klemtoon. Dat alles neemt helaas niet weg dat een dik uur Lagwagon toch een zware opgave blijkt voor een rustig luisteroor. De wervelende storm is net iets te rechttoe rechtaan om een niet-pretpunker te plezieren, maar geeft wel blijk van de uitstekende livereputatie van de groep.
Hoewel rechtlijnig razende pretpunk als die van Lagwagon geen al te brede fanbasis is beschoren, bouwt de groep live wel duidelijk dynamiek op om van haar concerten een boeiend geheel te maken. Een weergave hiervan op plaat blijkt toch altijd net dat ietsje sfeer te missen om echt volledig te overtuigen, maar dat doet aan het verdict " 'Live in a Dive' = geslaagd" gelukkig geen afbraak.
Meer over Lagwagon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
