Wanneer over de Duitse band Lacrimas Profundere gesproken wordt, regent het vaak superlatieven. Het gaat hier overigens over zwarte regen, want dit obscure combo zweeft aan de top van de zogenaamde gothic rock-scene. Wie door Lacuna Coil of Apocalyptica mee op tour genomen wordt, mag zich binnen dit genre inderdaad aan de top wanen. De achtste langspeler, 'Songs for the Last View', heeft alle troeven in huis om deze band op zijn troon te bestendigen: geproduceerd door John Fryer (HIM, Paradise Lost, N.I.N.), gemasterd door Roger Lian (Aerosmith, Pantera) en mede vormgegeven in het barre Noorwegen, het mekka van veel metalbands. Toch maakt dit album zijn belofte niet helemaal waar.
De term 'gothic rock' verraadt perfect hoe deze band klinkt: stevige gitaren, holle Sisters of Mercy-samenzang en krachtige songs in een neoromantisch kader staan voorop. Karig gebruik van spooksamples, zwevende keys of piano dient verder als smaakmaker waardoor de term 'doom' kan worden toegevoegd. Helaas is net die voorspelbaarheid een mankement van deze plaat. Zo mokeren zowel 'A Pearl' (wel voorzien van een leuk springend metal-intermezzo), 'Veins' als 'The Shadow I Once Kissed' (helemaal Sisters-gerelateerd) op een gelijkaardige manier binnen. Hoewel elke song klinkt als een in hoge mate verfijnd klankspel tussen stuk voor stuk krachtige melodieuze elementen, ontbreekt het aan die paar goede uitschieters. Elk nummer op zich is krachtig, pittig en hip maar in zijn totaliteit valt fel op hoe weinig vernieuwend en afwisselend deze plaat klinkt. Een korte, maar totaal foute dance-intro van 'We Shouldn't Be Here' valt dan pijnlijk genoeg erg hard op, ook al wordt die al snel overrompeld door de kenmerkende geluidsmuur. Enkele tragere ballades vormen gelukkig een tegengewicht voor dit soms vrij pompeuze, gecontroleerde geweld. Ballade 'And God's Ocean' op semi-akoestische gitaar is een stukje dramatisch hijgend toneelspel waar ook Zornik niet voor zou terugschrikken, maar de heerlijk melancholische pianoslow 'A Dead Man' tilt Lacrimas Profundere wel verdiend naar een hoger niveau.
Deze nieuwe langspeler van Lacrimas Profundere voegt geen opvallend nieuws toe aan het verhaal van de band. Op zich is dat wel opmerkelijk, gezien een nieuwe frontzanger (Rob Vitacca) - die akelig identiek klinkt als de vorige - zijn intrede doet. Dankzij een stevige portie theatrale zwartgalligheid (zowat elk nummer gaat over de laatste gedachten van een stervende rockster) blijft Lacrimas Profundere daardoor wel trouw aan zijn opgebouwde nichepubliek. Dat laatste wordt nog extra in de watten gelegd met een toegevoegde dvd met wat livemateriaal en vier zogenaamde bonusnummers, al passen die laatste ook weer netjes in het gekende straatje van de overige liedjes.
Meer over Lacrimas Profundere
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
