Echt zwart omfloerste gothic rock of metal is een beetje weggedeemsterd het laatste decennium. Althans, aan de oppervlakte lijkt dat zo. Diep verborgen in de krochten van de muziek blijken een aantal groepen het vaandel hoog te houden en niet af te wijken van dit pad. Lacrimas Profundere is zo'n band die stug blijft verder gaan in diep emotionele gothic rock compleet met vleermuisvocalen en mistroostige teksten. Met 'Antiadore' bewijzen ze wel dat ze het juiste gevoel in huis hebben om een degelijk en aanstekelijk plaatje te fabriceren.
Voor de fans is het makkelijk: die kunnen meteen naar de platenboer hollen en dit album in de armen sluiten, want Lacrimas Profundere heeft totaal, maar dan ook totaal niets gewijzigd aan de formule. Waarom zouden ze ook, als het goed werkt? Dat betekent dat het geheel nog steeds bol staat van donkere, stevige gothic rock die toch net een stukje zwaarder klinkt dan doorsnee rockbands en daardoor ook metalliefhebbers kan aanspreken. De mineurakkoorden worden graag en gretig gebruikt en er is een stevige laag toetsen over het geheel gesmeerd die de begraafplaats-atmosfeer nog een stukje verder uitdragen. Dat wordt dan vervolgens gecomplementeerd met een diepe en zwoele zangstem die effectief het midden houdt tussen Peter Steele van Type O Negative en Ville Valo van HIM. Dat is overigens nauwelijks vergezocht, want Lacrimas Profundere bewandelt het pad dat netjes tussen die beide groepen in ligt.
Verrassingen zijn er dus niet te vinden op 'Antiadore' en het leidt geen twijfel dat niet iedereen te vinden is voor de soms wel erg zoetsappige dan wel melige teksten over liefdesverdriet, introvertie of hoe slecht de wereld wel niet is voor de eenzame ziel die duidelijk niet begrepen wordt door de massa. Nochtans, wie niet meteen let op de tekstuele inhoud, zal ontdekken dat de nummers goed opgebouwd zijn en daardoor ook effectief zijn. Vooraleer het opvalt, is eenieder die neerslachtige zangstondes aan het meekwelen en dat maakt dan ook dat deze plaat ideaal luistervoer is voor die lastiger momenten in het leven, waarop iemand louter bevestiging nodig heeft dat het leven zuigt en dus geen aandacht besteed wordt aan de overtuiging dat na regen zonneschijn komt.
'Antiadore' is allicht geen sublieme schijf, maar dat neemt niet weg dat de twaalf emotionele songs die dit kleinood kent, quasi elke keer inhakken op de depressieve kant in eenieder en dat de band goed weet hoe ze de gevoelige snaar dienen bespelen. Met andere woorden: wie op zoek is naar een uiterst degelijk gothic rockplaat met de nodige stevigheid, is hier aan het juiste adres.
