De idee van een splitalbum – waarbij elk van twee artiesten een plaatkant muzikaal opvult – blijft erg nobel. Het is niet enkel een middel voor bands om vaak hoge productiekosten te delen, maar ook om fans van de ene groep met het aanverwante oeuvre van de tweede te laten kennismaken. De Gentse independent ConSouling Sounds koppelt op deze manier de Braziliaanse postrockband Labirinto aan de ambientdrone artiest Thisquietarmy: beiden specialisten in sfeervol instrumentaal gitaarwerk.
Labirinto doet op de eerste kant van wat van postrock mag verwacht worden. Drie songs die vertrekken vanuit minimale droomoefeningen met wandelende gitaar en druppelend pianospel, ontaarden in epische explosies met luid denderende drums en scheurende gitaren. De opbouw is echter subtiel en gelaagd, in ‘Diluvium’ versterkt met winderige klanken en digitale strijkers die voor een klassieke toets zorgen. Een lange sfeeropbouw en een lieflijk melodieus karakter maken het contrast met de bombastische gitaarpartijen, die zelfs richting metal knipogen, erg krachtig.
Daarnaast werkt Labirinto in zijn uitbarstingen niet enkel met een dikke synthesizerlaag, maar ook met herhaaldelijk terugkerende thema’s, die doorvlochten worden met extra kronkelende melodieën. Drie maal op rij presenteert het kwintet een keurig stukje postrockintensiteit waarbij mystiek, spanning, en ontlading elkaar netjes afwisselen: niet nieuw, maar mede dankzij de hulp van producer Tony Doogan (Mogwai) wel erg sterk (enkele haperingen in ’11 Palmos’ buiten beschouwing gelaten).
Thisquietarmy gooit het vanzelfsprekend over een andere boeg en laat de Canadese desolaatheid botsen met een krachtig Braziliaans temperament. Geluiden, samples en suggestieve klanken in een spaarzaam ambientkader zorgen hier voor het mysterie. Een gebrek aan songstructuren of zelfs veelal grijpbare tonen vormt een groot contrast met het voorgaande.
Een donker grommende loop als onderbouw, ijle aanstrijken op de gitaar en gesamplede machinegeluiden vormen een spel van vraag en aanbod dat voortdurend gemanipuleerd wordt. Extra verbreding van de achtergrondkleur, een voorzichtig bewegende dynamiek en welgeplaatste extra auditieve impressies zorgen vijf keer op rij voor een intrigerende geluidstrip. Enkele verdwaalde cimbaalroffels of percussietokkels houden de luisteraar netjes bij de zaak. Experimenteel en expressief, zo pakt de soloartiest het aan.
In ‘Paths to Illumination’ – een geheel van lang uitgerekte strijken en drones – schuilt misschien wat veel suggestie en wat weinig muzikale realiteit, maar vaak weet Thisquietarmy tussen beiden toch een mooie balans te bewaren. Zo werkt het eveneens slechts uit lange tonen opgebouwde ‘World Protest’ met een stevig opgroeiende geluidsmuur waarin ruis, traag in toon wijzigende gitaardistortions en een cadans van stevig aangemepte snaredrums een verslavende cocktail vormen.
Beide artiesten geven op deze titelloze splitelpee het beste van zichzelf, wat zorgt voor twee diverse, maar toch ook aan elkaar gewaagde instrumentale gitaaravonturen. Drie kwartier muzikale intensiteit is in elk geval verzekerd: net wanneer het wat te wild wordt, biedt de b-kant kalmerende ambientexcursies en voor die tot indommelen neigen, begint Labirinto opnieuw aan zijn postrockoorlog. Evenwichtig, wordt zoiets genoemd.
