Wie deze heren al eens live aan het werk zag weet het: met de voeten van Laberinto wordt beter niet gespeeld. Gespierd en niet van de kleinsten maken ze keer op keer indruk, als het al niet echt afschrikken is. Muzikaal gaat dit effect echter langzamerhand verloren. Op hun nieuwste cd 'Decada' staat nog steeds (hoofdzakelijk) genietbare latin-metal, maar diepgang of geheimzinnigheid zijn helaas veelal afwezig. De beukende bas- en gitaarlijnen zijn meestal vrij eenvoudig en gaan meer richting doorsnee metal. Wanneer deze riffs dan nog eens (te) duidelijk herhaald worden, komt de veiligheid helemaal bovendrijven. Idem bij de gitaarsolo's die vrij tam klinken en gedragen worden door een net te lichte drum- en percussiebegeleiding waardoor ze noch overtuigen, noch echt werken. Qua songopbouw wordt er vaak binnen de klassieke lijntjes gewerkt. Waar er vroeger nogal eens gekozen werd voor complexere songstructuren zijn het nu klassieke strofe-refrein vormen die het hoge woord voeren. De ruimte voor verrassende wendingen wordt hierdoor uiteraard wel heel klein.
Het resultaat is een cd die vaak naar de eenvoudigere nu-metal neigt met de voor Laberinto zo kenmerkende latinokruiden: de lichte en strakke drumpartij of de sporadische, zwoele, akoestische gitaar. Niet dat er geen pogingen ondernomen worden om hier en daar wat bij te kleuren, maar echt veel levert dat niet op. 'I Wish Tomorrow Never Comes' wordt voorzien van een eenvoudige punky afterbeat en dito akkoordjes, terwijl het springerige van 'Di Tu!!!' wel wat skafanaten zal kunnen aanspreken. Het opmerkelijkste nummer is echter de titeltrack waardoor misschien nog het duidelijkst de zuiderse sfeer waait. Met raps, nasale zangstemmetjes, blazersamples en scratches heeft dit nummer niets meer met metal, maar alles met Cubaanse hiphop te maken. In een tweede versie van dit nummer komt Laberintofan en Osdorp Posse frontman Def P de track volrappen. Helaas is zijn tekst niet het sterkste wat hij ooit presteerde en liggen sommige zinnen te veel voor de hand.
De twee tracks die muzikaal boven de heersende middelmaat uitsteken zijn diegenen die de scherpte hebben van het oudere Laberintowerk. Opener 'Another Sick Generation' wordt gedragen door een licht tegenwringende riffs waarvan het melodisch verloop soms vreemde kronkels kent. Het openingsstatement met de zware basaanzet gevolgd door een hoog, kort en bijna freakerig gitaarantwoord laat horen waartoe de band blijkbaar nog steeds in staat is. Ook 'Slave Syndrome' behoort tot de interessantere momenten, met name door de koppige baspartij. Tegenspartelend en steeds herhalend ratelt die door, schijnbaar zonder een vaste maatsoort te vinden. De muzikale ondergrond lijkt zo één constante beweging te zijn waarop een beat geen vat kan krijgen. Helaas is het overgrote deel van de nummers op deze cd wel getemd waardoor die vaak niet verder komen dan 'leuk'. Echt schrikken is er helaas niet meer bij.
Meer over Laberinto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
