Afgaande op de cover en het gebruikelijke verkoopspraatje in het cd-boekje (waarin zelfs een ridicuul, fictief gesprek wordt opgevoerd tussen dirigent Claudio Cavina en de inmiddels bijna 400 jaar overleden componist Claudio Monteverdi) zou men denken dat ''Round M' een veredeld jazzproject is waarin Monteverdi schaamteloos wordt omgebogen naar iets dat hedendaags klinkt en lekker swingt. Niets is echter minder waar: La Venexiana is een authentiek en integer ensemble dat tot op heden altijd Monteverdi volledig volgens de partituur heeft uitgevoerd. Talrijke conventionele opnames bij het label Glossa bewijzen dat de intentie van deze muzikanten jegens de muziek van de componist zeker en vast zuiver zijn. Hun respect voor de oorspronkelijke notatie gaat zelfs zo ver dat ze voor deze jazz-"bewerking" geen enkele noot in de continuo-instrumenten hebben toegevoegd. Alleen de introductie van een saxofoonsolo hier en daar of een drums op tijd en stond, wijst erop dat dit niet Monteverdi in zijn authentieke vorm is.
De verschillen met de gebruikelijke opnames zijn dan misschien miniem, de sound krijgt iets bijzonder fris door de subtiele toevoegingen. Afwisselend zijn het bas, drums, sax en accordeon die hun bijdrage leveren en dat is eigenlijk de enige variatie die optreedt in de aanpak. Wie op zich niet zo'n groot aanhanger is van de muziek van Monteverdi, zal hier dus naar alle waarschijnlijkheid evenmin enthousiast over zijn. Hetzelfde geldt voor puristen als het op klassieke muziek aankomt: zij nemen al snel het woord "heiligschennis" in de mond eenmaal gesleuteld wordt aan oude muziek waarvan de waarde doorheen de jaren nooit werd betwist. De brute transcripties van Uri Caine of Fabrizio Cassol (in eigen land) indachtig, smaakt ''Round M – Monteverdi meets jazz' inderdaad een beetje ongezouten en lijkt het alsof de muzikanten te weinig durf hadden om iets radicaler aan te vangen met de gekende melodieën.
Bekeken vanuit het andere standpunt, namelijk dat van de klassiek geschoolde muzikant, werpt het project dubbel en dik zijn vruchten af. Roberta Mameli zingt haar partijen heel tragisch en La Venexiana is als ensemble zeker gewend dit soort slepende ballades tot een goed einde te brengen. De jazzy inbreng is eveneens goed: niet te extreem, maar ook niet stereotiep. De vier jazzmuzikanten hebben kortom gezocht naar een degelijk, niet te provocerend geluid en die beschaafde aanpak drijven ze in alle nummers mooi door.
Vanuit beide kampen zal ''Round M' dus zijn tegenstanders hebben, maar eigenlijk is dat niet helemaal terecht. Het resultaat is immers alles behalve smakeloos en het is prachtig hoe renaissancistische ontroering hand in hand kan gaan met een teder, weemoedig jazzy geluid. Niet wereldschokkend of onvergetelijk inventief, maar ideaal om vanuit een fauteuil aan het haardvuur de winterse kou met een glimlach tegemoet te zien... zolang het hart maar verwarmd wordt.
