Videokunstenaar Kurt D'Haeseleer slaat de handen in elkaar met dichter Peter Verhelst en muzikant Köhn. De wereld die de drie heren in elkaar vlechten is een beklemmende, verknipte realiteit waar de dagelijkse, repetitieve ellende en de broosheid van het menselijke bestaan gedoemd zijn te verdrinken in hun eigen zelfmedelijden. De zoektocht naar betekenis wordt in de drie kunstvormen -film, woord en beeld- evenwaardig in vraag gesteld. Köhn bouwt beklemmende, meditatieve soundscapes op die intens reageren op de gestoorde videoeffecten die D'Haeseleer gebruikt. Fluctuerende sferen in de tekst worden perfect opgevangen door de sferische muziek en wordt er zelfs vaak in geïntegreerd door ze door filters te halen. De tekst is dan weer geënt op de beelden zodat de cirkel rond is.
De tekst van Verhelst dreunt als het dwangmatige mediteren van een kluizenaar doorheen beeld en muziek. Lichamelijkheid en de perversie ervan is zoals steeds bij Verhelst een thema. De beelden van D'Haeseleer , getuige een verdrinkende naakte vrouw in haar bad, een close-up van de neusgaten van een bejaarde man en een flashende jongeman. Ook alledaagse beelden van een stad en een plattelandspanorama worden erdoor vermengdverstoren de tekst en zetten de kijker/luisteraar aan tot nadenken. De kijker ervaart meer dan eens een gevoel van extreme claustrofobie: hij zit gevangen in een auto, geklemd in het graf van de stervende oude man of kijkt naar mensen die ergens willen uitbreken. Het korset van de moderne wereld waar hoop, waarden en verhalen ver zoek zijn. De gore, pure naaktheid wordt vaak gecombineerd met de nauwe ruimtes waarin de personages gevangen zijn.
De alledaagse wereld wordt door videofilters gehaald: beelden vertroebelen en druipen in mekaar over. Plotse ruis verstoort de beelden en snijdt de muziek in fijne schijfjes. Köhn creëert dramatische, tintelende soundscapes met flarden melodie in. Nu eens schemeren pianoakkoorden door de waterval van ruis, dan weer wordt er met de frequenties van gekraak en gepiep een illusie van een melodie opgewekt. Vergelijkingen met de ruistovenaars van Fennesz zijn bijzonder gemakkelijk te trekken, maar het verschil is dat Köhn zijn muziek in het beeld vlecht en erop reageert. De bezwerende interactie tussen de drie kunstvormen is wat 'S*CKMYP' tot een unieke ervaring maakt die niet snel vergeten zal worden. Ze liften elkaar evenredig op naar een andere dimensie en verrijken beetje bij beetje elkaars thema's met nieuwe motieven.
Eén ding staat vast na het beleven van 'S*CKMYP': niemand zal zich een gelukkiger mens voelen. Het is een bange, deprimerende wereld die wordt overgebracht. Wees maar zeker dat na 80 minuten elkeen murw geslagen zal zijn.
Meer over Kurt D'Haeseleer
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
