Krister Jonsson, een lokale Zweedse jazzheld, brengt met 'Waiting for Atonesjka' een plaat uit waarvoor hij samen met cellist en componist Svante Henryson twaalf nummers bij elkaar schreef. De cello geeft een schrille kleur aan de door effecten vervormde gitaar. Het zijn intimistische composities met hier en daar een scherper kantje aan: een overstuurde gitaar of een funky begeleiding. De sfeer blijft echter, mede door de huilende cello, steeds rustig en betoverend. Soms gebeurt er dan weer iets te weinig in de songs en worden ze een beetje langdradig.
'Voices' zet meteen de toon voor de cd. De contrabas opent met enkele diepe noten waar de cello pizzicato een hoge tweede stem op speelt. Jonsson valt in met een gitaar die zo vervormd is dat ze bijna klinkt als de cello. Het mineurthema krijgt een extra verhaal wanneer Henryson zijn boog vastpakt en met Jonsson een pakkende contrapunt speelt. De klankkleur van de cello is zeer elektrisch, hetgeen het soms moeilijk maakt om te onderscheiden welke melodie bij welk instrument hoort. De groep eindigt in een drukke vrije improviatie van cellist Henryson terwijl de anderen in een strak rockritme de solo kader geven. 'Shotma' begint met griezelig cellogepiep. Overdrive en reverb geven de sound een extra kippenvelfactor. Bas en drum spelen een funky patroon dat contrasteert met de hoofdmelodie. Drummer Peter Danemo toont hier zijn kunnen met heerlijke fill-ins en het betere gebruik van de cimbalen. Hij is onmisbaar in het opbouwen van de climax die Henryson met snel gestreken sequenties nastreeft. Jonsson gaat namelijk mee in de spookachtige sfeer van de cello met vertraagde, jankende gitaarnoten. De groep eindigt crescendo in dezelfde beklemmende sfeer als waarmee het nummer begon. 'Waiting' is een minder interessant nummer. De luisteraar moet iets te lang wachten op enige interessante momenten. De melodie is sloom en weinig creatief te noemen; Jonsson past op het einde weer dezelfde effecten toe op zijn gitaar: zangerige, zagerige lange noten die lichtjes overstuurd proberen het nummer tevergeefs diepgang te brengen. Ook in 'And Suddenly' kampt de groep een beetje met hetzelfde probleem, al is het in mindere mate. Dit is vooral te danken aan het betere, dynamische drumwerk van Danemo die op de juiste momenten het zaakje opentrekt en kleurt met gehoekte roffels. 'Slap' is vettige blues. Het contrast met het vorige nummer kan niet groter zijn. Bas, overdrivegitaar en cello spelen unisono een harde riff waar de cello lekker over begint te soleren. Jonsson laat zijn gitaar janken tijdens de solo. Deze is niet al te virtuoos, maar werkt wel. De bassolo die volgt is minder duidelijk en is te ver naar achter gemixt om een verhaal te kunnen vertellen. Wanneer de riff weer wordt ingezet gaat de drum volledig door het lint met tegenritmes en onverwachte tempowisselingen. De groep eindigt in noise.
'Waiting for Atonesjka' is een cd met hoogtes en laagtes. Gelukkig zijn de hoogtes net genoeg in de meerderheid om het album interessant te maken: de samenwerking Jonsson-Henryson is enorm boeiend De twee zijn complementair qua ideeën en klankkleur en creëren zo een vaak Noordse, koude sfeer die de keel van de luisteraar "probeert" dicht te knijpen.
Meer over Krister Jonsson Trio + Svante Henryson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
