Nadat ze reeds enkele jaren aan de top van de Australische jazz had gestaan, verhuisde zangeres Kristen Cornwell in 2004 naar het kleine België. Vastbesloten om ook hier muzikale potten te breken roerde ze zich al snel in het plaatselijk jazzgebeuren. Ze verzamelde een bende beloftevolle muzikanten rond zich voor haar eigen Kristen Cornwell Quintet en begon aan een gesmaakt charmeoffensief in de Belgische jazzclubs. De reputatie die ze hier in de loop der jaren mee opbouwde, krijgt nu bevestiging in de vorm van een eerste cd 'Distant Skies'.
De dromerige titel is goed gekozen, want vanaf de eerste noten komt het weemoedige karakter van deze plaat bovendrijven. De vluchtige melodie van de vibrafoon zet meteen de toon voor een uurtje melancholische vocale jazz. Het duurt niet lang vooraleer je beseft om wie het hier voornamelijk draait. Hoewel ze haar begeleidende band voldoende solomomenten gunt, is het vocale werk van Cornwell het zwaartepunt in elk nummer. Met haar krachtige stem overtuigt ze over de ganse lijn, gaande van wat vrolijk scatwerk in 'Cheek to Cheeky' tot de treurige zanglijnen van 'Old and Wise' ("As far as my eyes can see / there are shadows approaching me."). De Luxemburgse vibrafonist Pascal Schumacher en gitarist Frederik Leroux zorgen ondertussen voor een gedetailleerde klankenmozaïek die steeds blijft boeien. Ook in het solowerk laten ze zich niet onbetuigd. Met name op 'Breathe' en 'Saga of Harrison Crabfeathers' laten respectievelijk Schumacher en Leroux hun creativiteit de vrije loop. Hierin worden ze steevast ondersteund door de vaak pompende contrabas van Christophe Devisscher en het frisse drumwerk van Dennis Frehse.
Er is ook plaats voor enkele opvallende uitstapjes. Zo is Thelonious Monk's 'How I Wish' een mooi duet tussen stem en contrabas. De interactie tussen Kristen Cornwell en Christophe Devisscher, die tevens elkaars levensgezel zijn, krijgt hier een opvallend speels karakter. 'Past Carin'' is dan weer een louter vocaal stuk, waarin de zangeres met behulp van een sampler frasen van haar eigen stem opneemt, die ze vervolgens als bouwstenen gebruikt voor een kleurrijk harmonieus geheel.
Een punt van kritiek is misschien het gebrek aan echte uitschieters. Desalniettemin is het niveau van musiceren hier zeker hoog genoeg om een hele plaat te blijven boeien. Het jarenlang samenspelen werpt hier duidelijk zijn vruchten af.
Meer over Kristen Cornwell Quintet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
