Kris Defoort is geen componist die in muzikale hokjes denkt of zich op één enkel muziekgenre toelegt. Daarvan getuigt alleen al zijn hele loopbaan als muzikant en componist: na zijn studies blokfluit en oude muziek, volgde hij jazzpiano, compositie en vrije improvisatie en was hij actief in verschillende jazzensembles uit de hedendaagse jazz – denk maar aan Octurn en Aka Moon. Maar ook het muziektheater is hem niet vreemd; sinds 1998 is Kris Defoort componist in residentie bij LOD, een productiehuis voor hedendaags muziektheater. In 2001 werkte hij samen met regisseur Guy Cassiers aan zijn eerste opera, 'The Woman who walked into Doors', en kende hiermee een groot internationaal succes. Acht jaar later slaan beide kunstenaars de handen opnieuw in elkaar voor een tweede operaproject: 'The House of Sleeping Beauties'.
Uitgangspunt voor deze opera is ook ditmaal een roman, meer bepaald 'House of the Sleeping Beauties' (1961) van de Japanse auteur en Nobelprijswinnaar Yasunari Kawabata. Het verhaal handelt over oudere mannen die tederheid zoeken in de lichamen van door slaapmiddelen verdoofde meisjes in een nogal vreemd bordeel. De handelingen van het hoofdpersonage, de oude man Eguchi, worden door sopraan Barbara Hannigan bezongen, terwijl diens herinneringen en gedachten vertolkt worden door bariton Omar Ebrahim. Daarnaast beschrijft een koor van vier zangeressen de lichamen van de slapende meisjes. Tot slot is er ook nog de rol van de bordeelhoudster, met wie de oude man telkens een gesprek voert vooraleer hij de slaapkamer kan binnentreden.
De hele opera baadt in een dromerige sfeer; zowel in de gesproken als de gezongen passages staan lyriek en sensualiteit centraal. In de gesproken dialogen tussen de oude man en de bordeelhoudster zorgen de piano-improvisaties op de achtergrond – door Kris Defoort zelf gespeeld – voor een zweem van nostalgie. De vertolkingen van acteur Dirk Roofthooft (de oude man) en Katelijne Verbeke (de bordeelhoudster) zijn zeer doorleefd, maar missen wat aan overtuigingskracht door een ietwat gebrekkige Engelse uitspraak. Maar het zijn vooral de binnenscènes in de slaapkamer die een sterke emotionele kracht naar buiten dragen, iets wat al van bij de eerste noot aanwezig is. Kris Defoort vervalt hierbij niet in overdreven pathos, maar slaagt er net in om het dramatische gehalte te laten ontstaan vanuit subtiele en delicate muzikale ideeën. Deze ontvouwen zich doorheen de drie bedrijven, waardoor de opera ook als een organisch geheel groeit. Het Nederlandse Asko/Schönberg Ensemble zorgt hier voor een heldere en intense uitvoering, bijgestaan door de uitstekende vertolkingen van Omar Ebrahim en Barbara Hannigan.
Door vanuit een hedendaagse roman te vertrekken, blijven de personages en situaties in deze opera vrij reëel. Ook de muzikale ontvouwing komt heel natuurlijk over, en dat maakt de kracht uit van dit werk.
Meer over Kris Defoort
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
