De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Eind jaren tachtig kwam muziekzender MTV met haar 'Unplugged'-concept aanzetten: artiesten die zich eens van hun zachtere kant wilden laten zien, konden zo een selectie uit hun oeuvre akoestisch brengen in een intiem zaaltje en voor een beperkt publiek. Grootheden als Dylan, Simon, Clapton en McCartney lieten deze mogelijkheid niet aan zich voorbijgaan, maar ook heavy metalgiganten als Kiss, bluesrockers als Aerosmith, progbands als Queensrÿche en grungers als Alice in Chains waagden hun kans; de ene met een al iets geslaagder resultaat dan de andere. Deze optredens werden uiteraard ook regelmatig op al even succesvolle cd's geperst: één van de allerbekendste 'Unplugged'-albums is uiteraard zonder twijfel dat van Nirvana; een onbedoelde zwanenzang die uitkwam vlak voor Kurt Cobains dood begin 1994.
In datzelfde jaar kwam elders in Amerika ook het titelloze debuut uit van vijf getormenteerde jochies uit Bakersfield. Het geweldige 'Korn' sloeg in als een waterstofbom in het metalen milieu. Dit toen nog excentrieke vijftal hield er een meer dan uniek geluid op na, bestaande uit de mengeling van David Silveria's funky drums, Reginald "Fieldy" Arzivu's tikkende hiphopbas, de even breekbare als nijdige zang en angstaanjagende doedelzak van Jonathan Davis, afgewerkt door een adembenemende gitaartandem die mooi in evenwicht werd gehouden door Brian "Head" Welchs ijle spookmelodietjes en James "Munky" Schaffers logge pantserriffs. Ijzersterke albums als 'Life is Peachy' (1996) en vooral 'Follow the Leader' (1998) zetten Korn in een korte tijd bovenaan op de wereldkaart, waarna 'Issues' (1999) en 'Untouchables' (2002) voor het nodige geslaagde experiment mochten zorgen en de heren uiteindelijk – zoals zo opvallend veel groepen doen na verloop van tijd – met 'Take a Look in the Mirror' (2003) teruggrepen naar hun geluid uit de begindagen.
Daarna ging alles wel erg snel bergaf: Head liet zijn makkers stikken om zich fanatiek aan het christendom te wijden (midlifecrisis, olé), het resterende viertal ging een samenwerking aan met het übercommerciële productieteam The Matrix, maakte met 'See You on the Other Side' (2005) een op alle vlakken ondermaats album en zag ook Silveria enkele maanden geleden zijn biezen pakken. Ondanks alles geven de overgebleven drie headbangers het niet op en besloten ze bij wijze van ultieme wanhoopsdaad ook MTV Unplugged eens aan te spreken. Maar! Hoewel deze heren steeds sterke songs in hun mars hebben gehad, is en blijft hun belangrijkste wapen hun originele en overrompelende sound: het absoluut onmisbare hoofdelement dat ervoor zorgt dat alles steeds lekker in de plooi valt. Als er met andere woorden één groep is die er nog niet aan moet dénken om zijn nummers akoestisch te gaan uitkleden, dan is het wel Korn.
Driewerf helaas. 'MTV Unplugged: Korn' begint met het obligatoire kleine applaus, waarna de anders zo stoere frontman Davis het publiek begroet met een hoog "Wassup, everybody?" dat zodanig mieterig klinkt dat het hek reeds van de dam is. Enkele seconden later wordt Korns onweerstaanbare eerste single 'Blind' professioneel verkracht: letterlijk alle fut is eruit, de teksten lijken eens zo belachelijk, de gitaren klinken als idioot gepiel en de platte flamenco-arrangementen zijn simpelweg ongepast. Dieptepunten liggen voor het rapen: het beklijvende gitaarmelodietje van 'Falling Away From Me' trekt het nummer hier onverbiddelijk de dieperik in door continu te blijven doordrammen, Amy Lee (van Evanescence, tja) zaagt Korns allerbeste nummer 'Freak on a Leash' onbeschaamd aan scherven en het pseudo-oosterse non-herarrangement van 'Got the Life' is zonder meer het voorlopige dieptepunt uit Korns carrière. Recentere nummers als 'Love Song', 'Twisted Transistor' (die redelijke oosterse instrumentatie verliest zijn effect reeds na één minuut) en vooral 'Coming Undone' zijn op zich al pakken minder overtuigend, maar doordat ze hier ook nog eens helemaal afgestript worden, wordt hun gebrek aan snedige hooks en sterke zanglijnen eens zo pijnlijk duidelijk.
Als klap op de vuurpijl moet er ook nog een wel erg platte cover van Radioheads 'Creep' passeren en wordt een nooit magerder uitgevoerd 'Make Me Bad' gecombineerd met The Cure's 'In Between Days'; het feit dat Robert Smith en compagnie – met alle respect – mee komen brallen, kan evenmin verbergen dat deze goedkope mishmash als een tang op een varken slaat. De enige minuscule pluspuntjes van deze liveregistratie zijn te vinden in het feit dat de eeuwig gedreadlockte Munky (die er overigens zeer belachelijk uitziet in een kostuum, maar soit) hier en daar een behoorlijke Spaanse gitaarsolo afsteekt en Davis' stem, die tijdens zachte pianopassages nog steeds de nodige charme bezit. Zijn typische brulzang komt echter storend over bij de kale muzikale inkleding: men moet maar horen hoe het krachtige 'Hollow Life' (Davis' favoriete Korn-nummer dan nog wel, dat spreekt) hier kordaat wordt afgeslacht. Het enige lied dat er nog net doorkan, is het bewust op het einde geplaatste 'Throw Me Away', hoewel het voor Korns doen nog steeds érg mak is. En daar kunnen taikodrums, oosterse percussie, blazers, cello's, glasharmonica's en zingende zagen allerhande – hoe precies uitgedokterd ook – simpelweg niets aan veranderen.
Met de originele nummers zelf is uiteraard niets mis, het aparte instrumentarium heeft hier en daar op zich best de nodige charme en het hele concept komt nog wel consistent naar voren, maar bepaalde groepen maken zich nu eenmaal radicaal belachelijk door hopeloos te proberen zichzelf heruit te vinden. Qua muzikale impact is Korn anno 2007 overduidelijk de pedalen volledig kwijt: de flauwe grapjes tijdens Davis' presentatie, de partituren en tekstflarden die in het cd-boekje staan geprojecteerd en het feit dat de zanglijnen op dit album simpelweg gecensureerd werden, zijn maar drie voorbeelden die deze stelling bevestigen. Deze groep wist ooit grote bekendheid te bereiken door onvoorwaardelijk in zichzelf te geloven, maar komt vandaag aanzetten met een album dat enkel nog ietwat wordt rechtgehouden door de plastieken inkleding van ingehuurde professionals. Hopelijk komt Korns creativiteit terug wat naar boven nu de heren momenteel in de studio zitten met topdrummer Terry Bozzio om hun nieuwe studioalbum in te blikken. Voorlopig luidt de conclusie echter in één woord: doodjammer.
Meer over Korn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
