Kobalt is een Antwerps kwartet dat zijn muziek omschrijft als “een mix van arty, indie-alternatieve rock”. In tegenstelling tot de promotekst, blijft hun titelloze debuut-EP gelukkig wel aan de juiste kant van de scheidingslijn tussen ambitieus en pretentieus.
‘Duende’ kneedt friemelende indiegitaren, roffelende jazzdrums en warme vocalen tot een organisch werkstuk dat even intrigerend als meeslepend is. De pulserende bas legt net iets te veel profileringsdrang aan de dag, maar dat werpt slechts een kleine smet op het blazoen. Ook ‘Headlong’ is van het soort bezwerende, warmbloedige jazzrock waar Karate rond de eeuwwisseling een patent op leek te hebben.
Etherisch galmende gitaren en ongedurige drums vormen de basis voor het enigmatische ‘Geometry’, wiens vocalen sterk beïnvloed zijn door de ongrijpbare falsetstem van Thom Yorke (Radiohead). In deze context werkt een stuwende baspartij duidelijk wel. De balorige melancholie van ‘Claudine’ wordt gekruid met overstuurde psychedelica en fragmentarische distortion, terwijl ‘Trinkets’ middels zweverige ooh oohs en spacey effecten langzaam naar zijn recalcitrante apotheose toewerkt.
Vijf nummers en vijfentwintig minuten lang toont Kobalt zich vernuftig en eigenzinnig zonder arty farty of bijdehand te worden. De groep combineert indie, jazz, pop en alternatieve rock tot een eclectisch klankentapijt dat het beste doet vermoeden voor de toekomst.
