Productiviteit kan je de metalheads van Knut niet verwijten. Na hun debuut 'Bastardizer' (1998) en opvolger 'Challenge (2002)' is dit pas hun derde langspeler in het twaalfjarig bestaan van de band.
Door die lange periodes tussen de releases varieert de sound van dit Zwitserse kwartet vrij sterk. Vergeleken met hun vorige release focust de groep op 'Terraformer' meer op het creëren van sfeer dan op het pure beukwerk. De zware metalgitaren zijn nog steeds aanwezig maar worden nu vaak gecounterd door filmische, bijna elektronische passages. De schreeuwende en woedende zang is beperkt tot enkele nummers ('Wyriwys', 'Fallujah','Kyoto') en is vaak vervangen door summiere tapes en/of elektronica. Die combinatie van elektronica en metal refereert aan Neurosis maar de strakke structuur doet eerder denken aan de begindagen van Helmet. Ritme en structuur primeren op individuele muzikale hoogstandjes en solo's zijn nagenoeg onbestaand. Af en toe wordt het tempo opgevoerd maar dan nog blijft de muziek, ondanks de muur van gitaren, sloom klinken. In dat massieve totaalgeluid is er enorm veel ruimte gelaten, wat de beluisterbaarheid ten goede komt. Alles staat in dienst van het indrukwekkende totaalgeluid dat door een uitmuntende productie uit de boxen spat. Hoewel de muziek sterk varieert klinkt de combinatie van metalriffs en elektronica nooit vergezocht. Het is duidelijk dat er heel lang aan de nummers is gesleuteld en elk geluid perfect is gedirigeerd en beredeneerd. Die minutieuze uitwerking van de nummers is tegelijkertijd ook het enige minpuntje aan de plaat: naarmate het aantal luisterbeurten stijgt word je als luisteraar te weinig verrast.
Knut heeft met 'Terraformer' duidelijk een muzikale bocht genomen en zal daardoor een aantal fans van het eerste uur afstoten. Met de nieuwe sound boort het dan weer een heel nieuw publiek aan.
Meer over Knut
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
