Een Italiaanse groep die zich noemt naar het overlijden van een beroemde art nouveau schilder, een plaat die de sfeer van de desolate en ontredderde naoorlogse bevolking in de Italiaanse straten, ... het zijn niet meteen gegevens die reden geven tot juichen. Gelukkig zoekt Klimt 1918 het muzikaal allemaal niet zo cultureel ingewikkeld. De rijke klankschilderijen en sfeerbeelden die dit schijfje zouden moeten bepalen en die geschiedenis in muzieknoten zouden moeten omzetten, zijn in feite enkel maar ingevuld door stevige gitaardistortions die deze rockmuziek een aangenaam, voorspelbaar en leuk melodieus karakter geven. 'Dopoguerra' kan zich muzikaal meten met de grote Engelse, zweverige poprockbands zonder verdere achtergrondverhalen.
Gevoel en emotie, dat zijn wél twee zaken die zich duidelijk manifesteren op dit korte plaatje dat zich laat inkleuren met titels als 'Sleepwalk in Rome', 'Because of You, Tonight' of 'Nightdriver'. Ondanks deze schijnbare voorliefde voor het nachtleven heeft Klimt 1918 bij deze toch een erg fris groepsgeluid, dat zich vertolkt in diep zwevende gitaren (van U2 gestolen), een met veel cimbalen geladen, strakke drum en vlotte baslijnen. Op 'Dopoguerra' wordt verder mooi teruggegrepen naar de betere 80's rockbands en toont deze groep dat haar wortels liggen in een avantgarde metal en new wave verleden. Atmosferische klanken en desolate echo's worden mooi aangewend om de vlotte rocknummers op te vullen, met een erg warm en tegelijkertijd hol geluid. Nogal theatrale postrockmomenten sieren langere songs als 'Lomo' of 'La Tregua' en vallen prima uit tegen de karakteristieke, charismatische stem van zanger Marco Soellner. Tien mooi openbloeiende nummers lang volgt de groep een erg herkenbaar en goed klinkend geluid dat zich voor een groot publiek opent en de sfeer uitademt van dichtbevolkte festivalweiden. Een gladde productie en een erg helder geluid zijn hiertoe een rechtstreekse bijdrage. Enkel het al te melancholische 'Nightdriver' valt wat uit dat fijne schuitje van 'Dopoguerra' en refereert naar foute hardrockbands met lange haren en puntige gitaren. Verder mist dit plaatje nog die ene doorbraaksingle die de groep echt naar het grote publiek zal leiden. Met deze uiterst positieve signalen kan zelfs het Italiaanse accent van deze band gerust vergeven worden.
Een verwijzing naar de achtergrondidee van deze plaat zit gelukkig enkel in de Italiaanse introspeech verwerkt. Verder kan de boodschap 'It's Not Postwar, It's Just Another War' op het schijfje zelf enige ergernis veroorzaken. Laat dit niet misleiden. De zorgeloze rock die Klimt 1918 brengt, roept een erg zomerse en fijne sfeer op. 'Dopoguerra' is niet enkel een prima voorbode voor komend seizoen, maar heeft ook een lange houdbaarheidsdatum (en een bonusschijfje voor de snelle beslissers).
Meer over Klimt 1918
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
