Het rocktrio King's X is een acquired taste: de heren staan al geruime tijd garant voor heerlijke pop- en rocksongs met een soulvol kantje, dat ze vervolgens combineren met haast Beatles-eske harmonieuze zang. Dat heeft al vaak geleid tot erg sterke albums, waaronder het erg poppy 'Please Come Home... Mr. Bulbous', het rockgerichte 'Dogman' of hun laatste sterke schijf 'XV'. En toch blijken ze niet bepaald bekend bij het grotere publiek. De band laat het niet aan het hart komen en laat met deze liveregistratie horen dat ze op een podium best hun mannetje kunnen staan.
Het is niet zo makkelijk om met hoop en al drie personen een dikke en krachtige live-klank te krijgen, maar toch slagen de heren van King's X daar zonder al te veel moeite in. Dat heeft veel te maken met de heerlijk ronkende basklanken van zanger Doug Pinnick, die de potige achtergrond vormt voor de melodielijntjes en uithalen van gitarist Ty Tabor. Ook drummer Jerry Gaskill mag niet onvermeld blijven, want hij houdt de noodzakelijke groove er steevast in en mept vakkundig alle gaatjes dicht. Frontman Pinnick beschikt daarenboven over een heerlijk warme stem en hij gaat zelden uit de bocht, ook al laat hij zich in zijn enthousiasme meeslepen. Het contrast met de fijnere stem van Tabor is groot, maar net als op plaat geven de heren elkaar de nodige ruimte en het aanwezige publiek lust er pap van.
Deze dubbelaar heeft alvast een leuke dwarsdoorsnede van het oeuvre dat dit drietal bij elkaar pende door de jaren heen: van de traditionele opener 'Groove Machine' naar recent nummer 'Pleiades' over het oudje 'Dogman' naar popanthem 'Julie' tot geflipte afsluiter 'Moanjam', ... Het kan moeilijk beweerd worden dat King's X niet elk album probeert aan bod te laten komen. Het valt dan ook sterk op dat hoewel de heren soms de pop en soms de soul lieten overheersen, maar dat aan het eind van de rit alle nummers naadloos passen binnen hun universum, en dat is een zeer sterke prestatie. Het is daarbij ook opvallend te moeten vaststellen dat de songs live quasi moeiteloos overeind blijven, zelfs in deze wat kalere setting.
Als laatste rest nog te stellen dat er blijkbaar weinig werd gesleuteld aan de opnames, want het geheel klinkt vrij rauw en ongepolijst, maar dat maakt deel uit van de charme. Mocht dit album te veel hertimmerd zijn in de studio, zou een groot deel van de charme verloren gegaan zijn. Daarom ook dat deze liveregistratie een stuk beter aanvoelt dan King's X vorige liveplaat 'Live All Over the Place'.
