King Britt werkte zich zo’n tien jaar geleden als producer in de kijker via het spraakmakende Sylk 130, een project waar hiphop, Philadelphiasoul en fusionjazz op een frisse wijze samensmolten. Britt teerde vooral op een eigen, typisch zwarte groove met de nodige breaks en beats en veel live ingrediënten. Anno 2010 houdt de bezige bij - die jaarlijks wel een plaatje uit zijn mouw schudt - zijn achtste studioalbum onder de doopvont. Opvallend hierbij is niet enkel de hardnekkige gewoonte om erg veel gasten in te schakelen, maar ook de steeds meer oprukkende, elektronische house beats die het eertijds zo organische rijk van King Britt op zijn kop komen zetten.
‘The Intricate Beauty’ is één lange mix van elf swingende, soms zelfs pompende tracks die vaak subtiel aangroeien tot moddervette housesongs. Beats en vocalen zijn de smaakmakers. Gelukkig zijn beiden uiterst geraffineerd en houden zo de Britt-subtiliteit in ere. Een alomtegenwoordige, zwoele ondertoon onderschrijft deze danstrip waarin vrouwen de top van hun sensualiteit bereiken. De Amerikaan begint de schijf dan ook met een half uurtje sexy soulbeats die de hormonen op hol doen slaan. De deels in het Frans zingende Rucyl Mills , de mysterieuze Astrid Suryanto, Kim English (met een hedendaagse bewerking van haar Marshall Jefferson-hit ‘Night Life’) en Lady Alma ontpoppen zich tot engeltjes die in het oor komen plassen en zich helemaal kunnen vinden in een champagnebad van fijne, hoge tunes en bedwelmende echo’s.
De tweede helft van dit plaatje kiest meer voor diversiteit. Het blijkt een prima idee van King Britt om de sfeervolle maar uiterst relaxte elektronische reis wat aan te vuren met etnisch-Afrikaanse klanken in ‘Los’ en meteen erna zelfs even richting dubstep en tribal te knipogen in een ophitsend ‘Blackhand Side’. Vervolgens wordt er versneld met elektro en techno via de duistere, zware tandem ‘Peak Inside’ / ‘Inner Self’, telkens voorzien van drammende, haast demonische klanken. Ook hier weet King Britt echter zijn lome, lounge-achtige ondertoon te handhaven. Zo slaagt hij een mooie brug naar een luchtig einde: een titeltrack die zelfs de Engelse indiesound toelaat.
King Britt zet zijn aanhoorders aanvankelijk even op het foute been. Wie dacht enkel in een zwoele housetrip te zijn terecht gekomen, is er aan voor de moeite. Door op tijd het roer om te gooien presenteert de Amerikaan een diepe, uiterst verslavende cocktail waarin subtiele nuances naast stevig vuurwerk mogen leven. De producer heeft zijn live instrumentarium dan wel achterwege te gelaten, maar toch bezit dit plaatje duidelijk een humane dynamiek en schoonheid, wat allicht zijn titel verklaart.
Meer over King Britt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
