De speeltuin van Kim Hiorthoy opent zich zelden. De wereld kreeg een eerste inkijk in zijn wonderlijke fantasie met het bejubelde 'Hei' in 2000. Nadien liet hij zijn fans nog even langs het achterpoortje binnen door middel van een compilatie rarities en b-kantjes ('Melke'). Daarna was er absolute radiostilte. Nu smijt Hiorthoy terug alle poorten wagenwijd open en kunnen fans zich weer laten gaan in een wereld van dolle beats, kleurrijke pop en verantwoord klassiek.
Op 'My Last Day' etaleert Hiorthoy opnieuw zijn veelzijdigheid en zijn voorliefde voor volwaardige composities. Dit album heeft duidelijk gerijpt. De snelle beats van opener 'I Thought We Could Eat Friends', 'Album' of 'Alt Gar Langsomt' verliezen zich niet in een hyperkinesie, maar zijn subtiel gestructureerd. Hiorthoy creëert daardoor een soort ordelijke chaos waar het fijn vertoeven is. De melodie fungeert vaak als ordenend element. De synthetische sirene in 'Alt Gar Langsomt' lijkt de beats bijna te dwingen tot een vast patroon, ondanks dat het de inherente gekheid danig verhoogt. Het is pas als de sirene wegvalt dat de beats even loos mogen gaan.
Hoewel hij ongelooflijke club bangers kan maken, toch zijn dergelijke subtiliteiten een grote voorliefde voor deze Noor. Daarom gaat hij vaak aan de slag met klassieke instrumenten, zoals piano, om ze dan te laten snuffelen aan bijna synthesizerpop. Op 'Wind Of Failure' en 'I'm This, I'm That' weet hij zelfs de eerst vrij zware pianomelodie op te tillen tot een aanstekelijke popriedel. Een metamorfose als dit verraadt de intensiteit waarmee Hiorthoy aan de tracks werkt. Die rust en tijd legt hij ook in zijn tracks: zijn mooiste, rustige tracks krijgen alle tijd om open te bloeien. 'Skuggan' blijft net onder de tien minuten, maar legt ondertussen een wonderlijk parcours af. De rustige pianomelodie mag uitgroeien tot ze volgroeid is en in loop wordt gezet. Zij zal de rest van de track voeden. Hiorthoy voegt dan beats toe om de track wat drive te geven. De triomfantelijke openheid wordt gebroken en verwelkt langzaam door gedempte beats en een bedeesde klarinet, een melancholie die overheerst op 'My Last Day'. De hardheid van de beats en de stevigheid van de drums kunnen niet verbergen dat er een dromerig type aan het werk is dat eerder focust op het verleden dan de toekomst. Een voorliefde die hij deelt met dat andere wonderkind dat nu volop in de schijnwerpers staat: Burial. 'Goodbye To Song' lijkt door zijn mix van steriele soundscapes, donker gekraak, verre radiostemmen en holle beats een te snelle versie van de melancholische dubstep van Burial.
Met 'My Last Day' trakteert Kim Hiorthoy elke liefhebber van elektronica en IDM op een wonderlijke trip down memory lane. De snelle nummers grijpen terug naar de hoogdagen van de rave, met zijn jachtige beats en aanstekelijke melodieën. Op de trage nummers is het dan weer heerlijk wegdromen door de wondermooie pianolijnen en de schaarse, maar vakkundig geplaatste beats. Acht jaar wachten was lang, maar het was het waard.
Meer over Kim Hiorthoy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
