Iemand die een beetje vertrouwd is met zwaarder gitaarwerk zal niet vreemd opkijken bij de naam Killing Joke. Deze heersers van de postpunk annex lawaairock staan inmiddels zo'n dikke kwarteeuw op de bühne, zonder een greintje energie of agressie te moeten prijsgeven. Enkele bezettingswissels of langere pauzes ten spijt blijft de groep anno 2006 tieren als voordien. Apocalyptische ervaringen, genadeloos onrecht en een poel van bloederige taferelen spoken nog steeds door het hoofd van frontman Jaz Coleman. Met spaarzame en verwarrende woordconstructies heeft 'Hosanna's from the Basements of Hell' maar negen nummers nodig om zo'n dik uur door te beuken. Daarmee trekt Killing Joke met de cd allicht één van de stevigste geluidsmuren op die het jaar zal kennen.
"Lift up Your Spirits", klinkt de brullende intro en de trein is vertrokken. Een snoeihard geheel van stevige gitaren, bulderende zang en grollende bassen slaat de luisteraar om de oren. De ingrediënten van deze melodieuze headbangmuziek blijken even eenvoudig als doeltreffend. Met trefzekere, eindeloos herhalende loops van industrieel geweld wordt een wall of sound opgetrokken uit massief beton. Geruggensteund door sfeerbrengende synthesizers of minutieuze elektronica krijgt deze gitaarwaanzin een verslavend en erg aanstekelijk karakter. Zo doet de traag marcherende, militaristische cadans van 'Invocation', in combinatie met een symfonische ondersteuning van brede synthpartijen en harpriedels wat denken aan het oudere werk van Faith No More. De ene keer gaat Killing Joke traag bonkend te werk, de andere keer kan het tempo niet hoog genoeg liggen. Zo is de titeltrack één brok kwaadaardige, tierende kracht die niet snel genoeg aan de oppervlakte kan komen. Boven dit alles presenteert oppergod Coleman zijn diep grollende schreeuwzang in zeldzame maar erg opmerkelijke zanglijnen. Ecologische verwaarlozing, kapitalistische ondergang en onmenselijkheid in al zijn letterlijke vormen kunnen niet duidelijker verwoord worden. "A rich man's war in a poor man's blood ... silent their cries ... led to the slaughter ... led by false hope" zijn enkele voorbeelden van de fragmentarische gedachtespinsels die in 'Judas Goat' vervat zitten. Doordat het nummer gebukt gaat onder een verslavende riff (zoals een vlammende uitlaat van een gechromeerde bolide) en met snerende gitaarsolo's en –waanzin doorspekt is, worden die woorden veel kracht bijgezet. Meest opmerkelijke wapenfeit is echter allicht het bijna tien minuten durende 'The Lightbringer', dat na een korte intro neurotisch openbreekt en de luisteraar in zijn eindeloze energiestroom meesleurt. Een heen- en weerspel van front- en backingzang zorgen voor de nodige spirit, terwijl Jaz Coleman "The rebellious spirit in you and me" bejubelt. Onwaarschijnlijk hoe Killing Joke op zo'n eenvoudige wijze zo lang kan blijven boeien.
Ere wie ere toekomt. Er zijn weinig bands die na zo'n lang bestaan hun vuur even hooglaaiend kunnen houden als Killing Joke. 'Hosanna's from the Basements of Hell' heft geen nood aan een extra videoclip of interview om te overtuigen. Het monsterlijke tafereel in Dali-stijl op de hoes spreekt boekdelen: muzikale gruwel kan aardig mooi zijn.
Meer over Killing Joke
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
