Het Franse Kickback is al een tijd een semi-legendarische, dan wel beruchte naam in hardcoremiddens. Dat heeft voor een groot stuk te maken met hun complete afkeer van alles wat ook maar naar enig sceneconformisme ruikt. Kickback is te herkennen uit de duizend, en dat heeft hen uiteraard evenveel voor- als tegenstanders opgeleverd. 'Et le Diable Rit Avec Nous' komt er behoorlijk snel na de voorganger uit 2009, daar waar vroeger de fans veel en veel langer op hun honger bleven zitten. De koers van die voorganger werd behouden en aangevuld met iets meer experimenteerdrang, waardoor dit nog meer een love-it-or-hate-it plaat is geworden.
Echt hardcore kan Kickback bezwaarlijk genoemd worden, in die zin dat deze heren er een handje van weg hebben om de grenzen te breken en compleet overtuigd een dikke middelvinger op te steken naar de rest van de wereld. Dat begint al met het gegeven dat de band graag en vaak de Franse taal gebruikt om gal te spuwen. En gal spuwen kunnen ze als de besten: er zijn weinig acts die zo onverdund vitriool kunnen spuwen als Kickback.
Het venijnige karakter van de muziek zit hem vaak in het onverwachts gebruiken van dissonanten en bewust de totaalsound rauw en scherp te houden. En met rauw bedoelt een mens hier ook echt rauw: geen franjes, geen flauwekul maar vaak pijnlijk en tergend grauw tekeergaan, met een gifstrot erbovenop. Die dissonante aanpak is voer voor fervente aanhangers, want heel dikwijls werkt die abrasieve aanpak bijzonder storend. Het lijkt soms wel of Kickback wat aansluiting zoekt bij depressieve en nihilistische black metal gecombineerd met noise, en die aanpak loopt al eens verloren. Alsof dat nog niet genoeg was, blijkt de hele plaat ongeveer aan hetzelfde tempo en thema te lopen, wat de indruk wekt als zou het één geheel zijn in plaats van aparte songs. Dat is best prijzenswaardig, maar te veel vergif en te weinig aandacht voor pakkende songs pakt ook in hun nadeel uit.
Kickback blijft onverschrokken het eigen pad bewandelen, maar dat is per definitie eentje dat een select groepje muziekliefhebbers zal aanspreken. Voor de doorsnee luisteraar is dit te hard, te gemeen, te giftig en te roekeloos. Consumeren op eigen risico, dus.
