Het in mist gehulde Khold is ontstaan uit de resten van Tulus. Deze laatste was één van die zogeheten 'echte' undergroundbands die nooit op een uitgebreide fanschare kon rekenen maar wel eigenzinnig zijn kille weg vervolgde. Ook Khold is een bijzonder tegendraadse band en eentje die de erfenis van Tulus perfect naar zijn hand weet te zetten. Vorige plaat 'Phantom' was echter een tegenvaller: de band teerde teveel op het midtempo waardoor 'Phantom' saai overkwam.
Die kritiek heeft Khold blijkbaar meer moeten horen, want op 'Mörke Gravers Kammer' zit er veel meer afwisseling qua tempo in de nummers. Het komt de muziek alleen maar ten goede. In een tijd waar de meeste black metal aan een razend tempo doorheen de speakers wordt gejaagd is Khold het buitenbeentje door nooit snel te spelen. Het zou ook veel van de charme wegnemen aangezien dit zo'n band is die het best gedijt in een rustig tempo. Speltechnisch is Khold ook geen echte uitschieter, want vingervlugheid en techniek is niet aan hen besteed. Khold drijft voornamelijk op sfeer en wat dat betreft is 'Mörke Gravers Kammer' een schot in de roos. Op het eerste gehoor lijkt er weinig aan de hand, maar hoe vaker een mens wordt blootgesteld aan Khold hoe meer men onder de indruk komt van de kille, kwaadaardige uitstraling die deze band zich eigen heeft gemaakt. De eenvoudige, repetitieve riffs roepen een ijselijke sfeer op die kippenvel over de ruggengraat jaagt. Daarbij komt nog dat de rauwe strot van frontman Gard één van de beste black metalstemmen is die er rondwaart en het behekste feest is compleet. Gard moet misschien enkel nog Nocturno Culto van Darkthrone voor zich dulden qua boosaardigheid. Het slepende tempo geeft aanleiding tot tien nummers waarmee elk huis omgetoverd wordt tot een vluchtoord voor demonen. Getuige daarvan zijn krakers als 'Hevnerske', 'Opera Seria' of het ronduit beangstigende 'Sjeleskjender'. Het is slechts een greep uit het aanbod, want Kholds demonische bezweringen lopen de hele plaat door en elke vermelding van een aparte track is in feite overbodig.
'Mörke Gravers Kammer' weet met weinig franjes meteen indruk te maken. De band heeft geen lagen van keyboards en samples nodig maar weet met een minimum van gitaar, bas en drums de meest griezelige plaat van het jaar te creëren. Dat is geen sinecure, maar Khold brengt het zonder problemen tot een goed einde. Ook al is dat einde er één waarin de held levend verzwolgen wordt door een bende losgeslagen kwelduivels die zich luid lachend te goed doen aan rottende lijken.
Meer over Khold
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
