'My Dogan' is de nieuwe release van het piepjonge, vooruitstrevende Nederlandse elektronicalabel Sending Orbs. De artiest die achter deze sfeerplaat schuilgaat is al even pril. Hoewel de Groninger Reimer Eising ofte Kettel slechts vierentwintig lentes telt, is de cd inmiddels al zijn zesde release. Inmiddels heeft hij een erg herkenbaar geluid kunnen opbouwen dat als een rode draad doorheen zijn werk loopt. Dat is best opmerkelijk, want net als zijn vorige platen staat 'My Dogan' weer bol van erg diverse, wentelende elektronica die de veelkleurige fantasiewereld van deze artiest muzikaal belicht.
Gedurende zomaar eventjes zeventig minuten zwalpt Kettel voortdurend heen en weer tussen onrustige, stuiterende elektronica en zweverige, ambienteske passages. Een algemene rustgevende waas van dromerige geluiden doet echter een globale rust neerdalen over 'My Dogan'. Dat is ook wel nodig, want zelfs binnenin de achttien mooi samengestelde sfeermomenten durft de laptopmeester het roer volledig omgooien. Er valt dus voldoende te beleven om te blijven beklijven. Globaal gezien houdt Kettel vast aan zweverige klanktapijten met onrustige, melodieuze klanken. De basis hiervan ontstaat vaak uit aanvankelijk nogal vreemd door mekaar dwarrelende (piano) aanslagen die na enige tijd een patroon beginnen te vertonen en met stuiterende effecten doorspekt worden. Klikkende en klakkende ritmen vullen het geheel verder aan. Zijn nogal abstracte manier van clicks'n'cuts maken is echter nooit al te drukdoend, ondanks een hoog tempo. Daardoor klinkt alles erg bizar en in een bepaald opzicht toch ook vertrouwd. Zo is het mooi opbouwende 'Mauerbrecher' een staaltje van melodieuze ritmiek die wat doet denken aan ouder werk van Autechre. Door enkele wegdraaiende geluiden biedt Kettel toch net dat tikkeltje uitdagende muzikale wanorde aan. Daar tegenover staat een nummer als 'Halt Him', dat met achtergrondgeluiden van vogeltjes en watervalletjes een haast new age-achtig intermezzo vormt en een noodzakelijk rustpunt geeft. Toegegeven, deze momenten zorgen, samen met reeds langer gebruikte digitale klanken voor een beetje een verouderde uitstraling. Meest kenmerkend zijn die typische, donkerkleurige orgelklanken die in goedkopere trancemuziek ook gebruikt worden en een eindeloze weemoed uitstralen. Toch staan die op deze cd en in de veelgelaagde muziek van Kettel netjes op hun plaats. Zo is het prachtige 'Mannschaft' een parel in deze plaat die bij het langzaam openen van zijn schelp begint te fonkelen. De emotioneel krachtige en jeugdige uitstraling van deze muziek is werkelijk groots. Titels als 'Dogan 9274', 'Meeuwuh' of 'Sekt I Sing' (met een heerlijk stuk dromerige breakbeats) zijn alvast te gek om los te lopen.
Met 'My Dogan' heeft Kettel weer een mooi stukje van zijn fantasierijk belicht. Het doet deugd de mooie combinatie van heerlijke ambient en schichtige elektronica van de man te aanhoren. Drukdoeners zullen dan misschien even geeuwen bij de zoveelste vogel die passeert en ambientfreaks zullen hun neus mogelijk ophalen voor de drukkere passages, maar met een open geest en een zorgeloos gevoel komt de cd prima tot zijn recht. Onder die condities vormt de plaat zelfs een uiterst aangename belevenis.
Meer over Kettel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
