The Keith Jarrett trio, een dagje ouder en terug in het land van de jazzstandaards. 'Up for it' is opgenomen op het Antibes Jazz Festival 2002 in (volgens Jarretts voorwoord) belabberde omstandigheden: een verzopen podium, verzopen instrumenten en Gary Peacock herstellende van een zware operatie. Er hing een blauwe sfeer en de muzikanten hadden er niet zoveel zin in. Het klinkt bijna als een verontschuldiging voor een minder goed optreden. Het album springt inderdaad niet uit het repertoire van Jarrett, maar voor wie de pianogrootmeester en zijn vrienden nog nooit heeft horen spelen, zal dit nog steeds een wonderlijke ontdekking zijn.
'Butch & Butch' schakelt een versnelling hoger dan opener 'If I Were A Bell' dat net onder midtempo ligt. Jarrets verdere interpretatie van de melodie mist met momenten de nodige richting: hij verdwaalt geregeld in zijn eigen door de jaren heen ingebakken pianofiguren en de nodige creativiteit ontbreekt grotendeels. De inventiviteit van DeJohnette is echter nog meer zoek dan die van Jarrett. Het grootste deel van de opname en ook in dit nummer hervalt hij veel te vroeg in zijn swingritme met hier en een versiering op de toms. Gary Peacock schittert daarentegen wel. Hij slaagt er in om zijn walking bass steeds op tijd de hoogte in te sturen om dan tegelijk met de melodie van Jarrett en het snelle tempo van DeJohnette te converseren.
De bebopklassieker van Charlie Parker 'Scrapple from the Apple' is één van de hoogtepunten van deze cd. Het trio begint ijzersterk met een fascinerende interpretatie van de melodie. Het nummer is nieuw in het repertoire van de groep en dat geeft misschien dat tikje extra enthousiasme en jeugdige energie die nodig zijn voor dit soort intensieve nummers. Naar het einde toe krijgen contrabas en drums ook de kans om hun solotalent te bewijzen. Peacock doet dat prachtig door zijn contrabas pittige harmonische figuren te laten zingen die ritmisch vol tegentijden zitten. En ja hij 'zingt' nog steeds mee tijdens zijn solo's. Gelukkig ver genoeg naar de achtergrond gemengd.
Deze live-CD sluit af met het titelnummer 'Up for it', de enige eigen compositie die op deze opname staat. Ook dit nummer mist echter dat sprenkeltje extra creativiteit van de onweerstaanbare 'Standards Volume 1 & 2'. De intro begint veelbelovend: Jarrett zet een prachtige ballade in in zijn typische pianostijl en de ritmesectie begint eveneens sterk door een onconventioneel ritme onder en tussen Jarretts melodie te steken. Jammer genoeg, mooie liedjes duren niet lang: het hele trio speelt een erg inspiratieloos nummer met een melodie die te kort schiet in vergelijking met de aangepakte klassiekers.
Wie Keith Jarrett al eerder hoorde, blijft met deze plaat wat op zijn honger zitten en zal zich misschien zelfs ergeren aan het inspiratieloze ritme van DeJohnette dat met momenten op het eentonige af is. Er zit na al die jaren toch enige sleet op de machine, maar voor wie niet bekend is met het trio zal toch een nieuwe wereld zien opengaan. Want ondanks dat de man al betere platen maakte, is en blijft dit een onvervalste Jarrett waarop zijn fascinerende spel met klank en ritme van de aangepakte jazzstandaards (zij het in mindere mate) te bewonderen valt.
Meer over Keith Jarrett
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
