Toen Keith Fullerton Whitman werd uitgenodigd om een lezing te houden aan de Harvard University maakte hij van de gelegenheid gebruik om er wat aan knoppen en hendels van oude synthesizers uit de verzameling van de universiteit te prutsen. Vaak moest Whitman de handleiding van de apparatuur bij de hand nemen om de gewenste klanken uit deze oldtimers te kunnen halen. Secuur exploreerde hij de mogelijkheden, nam de klanken op en schaafde ze later in de studio bij. Het resultaat van dit alles is terug te vinden op 'Multiples'.
De titel van ieder nummer leest als de inventaris van de gebruikte instrumenten. Het eerste stuk 'Stereo Music for Hi-Hat' is niet meer dan met gedempte tikken zachtjes op een cimbaal (Hi-Hat) slaan. Poepsimpel qua uitvoering maar o zo doeltreffend qua resultaat: de sfeer is onmiddellijk broeierig, minimaal en dreigend. De volgende drie stukken genereert Whitman enkel met geluiden afkomstig van een 'Serge Modular Prototype'. In het eerste deel speelt Whitman, haast als een fysicus, met de karakteristieken van geluidsgolven die hij uit deze synth tovert. Door variaties aan te brengen in snelheid, amplitude, volume, toonhoogte en opbouw van geluidsgolven (abrupt invallend, aanzwellend, uitdeinend, ...) lijken de gecreëerde knappe klanken zo weggeplukt uit de soundtrack van een oude science-fictionfilm. In het tweede deel weeft Whitman met trage lange zwevende geluidsgolven een bedwelmend geluidstapijt. Deel drie is opgebouwd rond een niet perfecte loop waardoor een hortend ritme ontstaat. In de volgende nummers combineert hij de klanken van de oude synths met andere instrumenten. In ' Stereo Music for Yamaha Disklavier Prototype, Electric Guitar and Computer' doen de geloopte pianomotieven onmiddellijk denken aan het minimalisme van Steve Reich en Terry Riley. Gaandeweg blijkt echter Whitmans persoonlijke touch, want door warme klanken en subtiele melodieën toe te voegen, krijgt het nummer iets bitterzoets. De repetitieve klaviermelodieën in 'Stereo Music for Farfisa Compact Duo Deluxe, Drum Kit' ondersteunt Whitman met een droog rudimentair drumpatroon. Het nummer krijgt hierdoor iets krautrockachtig. 'Stereo Music for Acoustic Guitar, Buchla Music Box 100, Hewlett Packard Model 236 Oscillator, Electric Guitar and Computer' is dan weer opgebouwd rond gesamplede, rustgevende akoestische gitaarklanken. Nadat deze gitaarklanken uitsterven, duiken kabbelende elektronische klanken op die zachtjes wegdeemsteren. De dromerige sfeer die Whitman weet te creëren is ook terug te vinden op het ambientplaten van Brian Eno & Robert Fripp maar refereert ook aan het werk van Dieter Moebius en Hans-Joachim Roedelius.
Keith Fullerton Whitman weet door het gebruik van obscure en antieke synths zijn ambientalbum een fris en origineel tintje mee te geven. Met een dergelijk knap resultaat nestelt hij zich stevig in de kopgroep van het huidige peloton elektronica-wizzards.
Meer over Keith Fullerton Whitman
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
