Solo-cd's voor bariton zijn zeldzaam. Meer nog: dit is de allereerste cd voor bariton van dit niveau. De bariton is zowat het kneusje in de brassband en nog meer in de fanfare. Wie naar het Wereld Muziek Concours in Kerkrade gaat kijken, kan vaststellen dat er in Nederlandse fanfares nauwelijks nog baritons voorkomen. Het instrument is een fractie kleiner en lichter dan een euphonium, heeft meestal slechts drie pistons en bezit een beduidend scherpere klank. Net omwille van die klank is de bariton echter onmisbaar in genoemde orkestvormen vanwege de extra kleur die het instrument aan de totaalklank toevoegt. Sommigen vergelijken de status van de bariton met die van de altviool bij de strijkers.
Deze cd zou nooit ontstaan zijn als er geen waardige ambassadeur voor het instrument bestond. Al twaalf jaar lang rijgt Katrina Marzella de ene solistentrofee na de andere aan haar gordel in Schotland, Engeland en Australië. Dankzij een beurs van de BBC kreeg ze tevens de kans om het repertoire voor het instrument gevoelig uit te breiden. Dat geld besteedde ze onder meer aan het nagelnieuwe openingsnummer, 'Concerto for Baritone' van Martin Ellerby, dat duidelijk niet gespeend is van technische hoogstandjes. Toch blijft er ook voldoende ruimte voor het lyrische, zowel in het snellere eerste deel 'Fusions' als in het trage middendeel 'Soliloquy' dat uitmondt in het alweer technisch veeleisende 'Tangents'.
Ook 'Concerto per Flicorno Basso' van Ponchielli, het werk waarmee ze in 2006 de British Solo Open won, is vertegenwoordigd. Deze Italiaanse componist was van enorm belang voor de harmoniemuziek van zijn land, waar de flicorno basso (tegenhanger van de euphonium, met een eigen vorm) nog steeds in gebruik is. Dit concerto is misschien het klassiekst aandoende werk, kon zo uit een operette komen, maar is daarom niet minder een van de pieken van deze plaat.
Marzella kon ook het voor bariton geschreven 'Donegal Bay' van Paul Lovatt-Cooper niet laten liggen. Deze bloedmooie maar tegelijk zo eenvoudige melodie is nu al een klassieker en werd de voorbije maanden al opgenomen door Black Dyke (met Gareth Brindle als solist) en David Childs (op euphonium echter). De versie van Marzella met de Leyland Band klinkt scherper en daarom iets minder wollig en pakkend dan deze van Black Dyke. Gevestigde waarden zijn het bijzonder delicate 'The Swan' van Saint-Saens en het wervelende 'Pequeña Czarda'. Dat laatste werd oorspronkelijk gecomponeerd voor de Griekse saxofonist Theodore Kerkezos maar intussen heeft elke zowat serieuze blazersolist dit werk op het repertoire staan. Doordat een koperblazer dit virtuoze werk met drie à vier pistons moet gespeeld krijgen, is de uitdaging zwaarder dan voor veelkleppige houtblazers als een sax. In dezelfde categorie hoort David Popper's 'Elves Dance'. Oorspronkelijk geschreven voor cello, die spiccato moet bespeeld (resulterend in korte en lichte nootjes), herwerkte Andrew Duncan dit bravourestuk op vraag van la Katrina zelf. Het gemak waarmee ze dit werk speelt is op zijn zachtst gezegd bedrieglijk.
Sommigen traditionalisten zullen beweren dat een bariton vanwege zijn positie en functie in het orkest geen aanspraak kan maken op een rol als solo-instrument. Laat de puriteinse principes baan ruimen voor een luisterend oor en het verdict valt in het voordeel van de moderne benadering van het instrument. 'Katrina' waait ditmaal als een frisse wind en heeft alles om de bariton opnieuw aantrekkelijk te maken.
Meer over Katrina Marzella
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
