In 1976 scoorden de Canadese zussen Kate en Anna McGarrigle onverwacht een wereldhit met het folkgetinte nummer 'Complainte Pour Ste-Catherine'. De McGarrigles zijn er niet meer in geslaagd dat grote succes te herhalen: hun latere werk (een achttal langspelers, het merendeel Engelstalig) bleef vooral bekend binnen folk- en countrymilieus. In 2003 verscheen in het thuisland 'La Vache Qui Pleure', de eerste Franstalige plaat van het duo in dertien jaar, en met enige vertraging is die cd nu ook in Europa uitgebracht.
De dames zijn ondertussen op een rijpe leeftijd (zestig) gekomen, maar aan hun stemmen is weinig veranderd. Het valt op dat geen van beiden over echt uitzonderlijke vocaaltechnische kwaliteiten beschikt – de sterkte van de McGarrigles ligt voornamelijk in hun samenzang. De gecombineerde stemtimbres van Kate en Anna zorgen voor een licht dissonante harmonie, en het is precies die 'schurende' klank die het handelsmerk van de zussen is geworden. Een andere troef waarover ze beschikken, is hun veelzijdig instrumentaal talent. Piano, gitaar, accordeon, fluit en viool – de McGarrigles kunnen er allemaal mee overweg. Maar wie cd's wil maken, heeft bovenal één zaak nodig: een verzameling goede songs. En daar knelt het schoentje op 'La Vache Qui Pleure'.
De meeste tracks zijn gedichten van de Franse auteur Philippe Tatartcheff die door Kate en Anna op muziek zijn gezet. Ze handelen over één centraal thema: de natuur in al haar facetten. Naast het titelnummer 'La Vache Qui Pleure', dat over een koe gaat waarvan het kalf wordt weggenomen (met een diep bedroefde koe tot gevolg), staan er op de cd ook songs over zonnebloemen ('Ah Tournesol', 'Sunflower') en zeehonden ('La Complainte du Phoque en Alaska'). En op 'Tant le Monde' zegt de ik-persoon een "eenzame mier in een groot mierennest" te zijn. In tegenstelling tot wat de McGarrigles op hun website vermelden, kan hier nauwelijks over "grande poésie" worden gesproken: Tatartcheff's teksten staan boordevol gemeenplaatsen en maken doorgaans een erg melige indruk. Dat is op zich geen ramp, maar jammer genoeg hebben de McGarrigles er niet beter op gevonden dan bij die flauwe teksten al even zouteloze melodieën te verzinnen. Het niveau van de gemiddelde smartlap overstijgen ze daarbij zelden ('Ah Tournesol' is hiervan het beste voorbeeld) en een track als 'Petite Boîtes (Little Boxes)' doet zelfs eerder denken aan een opname van zingende onderwijzeressen in een kleuterklas.
Nochtans bewijzen de McGarrigles dat ze, als ze willen, nog steeds sterk materiaal kunnen afleveren. Zo is openingstrack 'Petite Annonce Amoureuse' een staaltje folkpop van de bovenste plank: wegens het schitterende akoestisch-elektrische arrangement (gedomineerd door akkordeon, viool, gitaren en mondharmonica), de prachtige intonatie van de zussen (met een Canadees-Franse 'rollende r') en het catchy refrein zou deze song moeiteloos moeten kunnen uitgroeien tot een nieuwe radiohit. Ook het volledig door Kate geschreven 'Le Bambocheur' is in al zijn eenvoud een sterk nummer: Kate levert er een doordringende, lichtjes hakkelende vioolpartij op af die goed past bij de melancholische melodie.
Maar alles bij elkaar genomen zijn de composities op 'La Vache Qui Pleure' zó gladjes en gepolijst, dat ze de hele plaat onderuit halen. En daar kan de schurende samenzang van Kate en Anna helaas niets aan verhelpen.
Meer over Kate & Anna McGarrigle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
