Kashmere Hakim is een Nederlander uit Amsterdam. Sommigen noemen hem ‘Hillsinger’, verwijzend naar zijn fragiele folky liedjes die doen denken aan doezelen in de Schotse heuvels, liggend op een helgroene grasmat, een kasteel links en een klein meertje met de verplichte visser in een roeiboot rechts. Althans dat is wat de biografie op zijn site vermeldt. En inderdaad, ’s mans muziek heeft de belofte in zich te groeien tot bescheiden anthems van de geoefende rugligger.
Met zijn stem doet Kashmere meer dan alleen zingen. Dat wordt meteen duidelijk op opener ‘Free People’. Naast zingen praat hij ook gewoon (wat in de verte misschien zelfs doet denken aan spoken-word), vervalt zelfs in een verzuchting –‘Don’t burn my tower down in my favorite city, London’- en fluistert alsof wat gezongen wordt niet gehoord mag worden door de mensen die hem tussen een eigen levensweg en de traditie houden. Tijdens ‘Angels’, dat overigens best wel wat langer had mogen duren, speelt een viool een geslaagde hoofdrol. Hoewel de mogelijkheid zou bestaan dat de soberheid hier te kaal overkomt, is dit helemaal niet het geval. ‘John Henry’, over de Amerikaanse folk-held, hobbelt lekker verder op de ingeslagen weg. Op 'Eastern Shore' valt dan weer mooie samenzang te horen. Een mondharmonica vervoegt op het einde de gitaar en zorgt voor net dat ietsje meer. Achter de zachtheid en mildheid van de muziek schuilt veelal een erg harde en duidelijke boodschap. Kashmere gaat de grotere maatschappelijke thema’s niet uit de weg en dat is prettig om te horen.
Voor een debutant levert Kashmere Hakim topkwaliteit. Tekst en muziek zijn van een hoog niveau, soms is de algemene noemer ‘poëzie’ niet ver weg. Het is te merken dat de opnames erg professioneel zijn opgevat. Jammer genoeg is dat ook ineens een klein pijnpunt. Het geheel klinkt nogal opgepoetst en bij momenten ligt de zeemzoeterigheid er iets te dik op. Af en toe een uitval, iets onverwachts of niet zo zachts, zou de plaat geen zeer hebben gedaan. Nu voelt het allemaal nogal ongevarieerd aan, waardoor het in-your-face-effect van de tekst niet echt naar voren komt Maar let wel, op zich staat ieder nummer als een huis.
Speciale vermelding verdient het artwork van de EP. Menig luisteraar zal nostalgisch worden bij het zien van de Märklin grasmat en struiken. Ook op die kleine, maar o zo sfeervolle heuvels past de muziek van Kashmere Hakim perfect.
Een fraai visitekaartje dat, mits er hier en daar nog wat geschaafd wordt aan scherpe of net té zachte kantjes, veel belooft voor de toekomst.
Meer over Kashmere Hakim
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
