Sinds de reünie van deze heren een prachtplaat opleverde ('Appalachian Incantation'), is het heilige vuur terug! Weliswaar met iets minder verslavende middelen dan vroeger, aangezien deze zorgden voor de neergang van Karma to Burn. Tegenwoordig zal er hoogstwaarschijnlijk nog een flinke dosis wiet geconsumeerd worden, maar het staat vast dat ook met 'V' er een zeer sterk staaltje stonerrock gebracht wordt met ballen aan het lijf.
Net als voorheen zijn de meeste tracks op dit album volledig instrumentaal en gewoonweg genummerd, deze keer van 47 tot 51, maar niet noodzakelijk in die volgorde. Het groovemonstertje van '47' mag de dans openen en zet de toon voor een nachtelijke rit doorheen een woestijnlandschap met het raam open en deze muziek luid in de cd-speler. Dat ritje wordt plots een pak wilder bij '50', waar Karma to Burn een gemeen blik riffs bovenhaalt die rechtstreeks naar de bloedbaan gaan en zich onnavolgbaar vastzetten in het geheugen.
Drie songs hebben tekst en uitleg gekregen van een gastzanger, te weten 'The Cynic', 'Jimmy Dean' en de Black Sabbath-cover 'Never Say Die'. Misschien een beetje stereotiep, maar de vocalen zijn behoorlijk Ozzy-geïnspireerd alweer, met dat verschil dat deze jongen meer weet te overtuigen dan de Ozzmeister de laatste twintig jaar. Dat wordt vooral pijnlijk duidelijk bij 'Never Say Die', want waar het instrumentale gedeelte bitter weinig afwijkt van het origineel, blijkt de zang hier het nummer naar veel betere hoogten te duwen dan de Sabbath-versie.
Voor het overige geldt voor 'V' ongeveer hetzelfde als voorgaande schijven, namelijk dat Karma to Burn weet hoe opwindende stoner/desert rock weet te maken die binnen de genre-restricties blijft, maar die wel beter klinkt dan de gemiddelde act die niet doorheeft dat stonerrock niet noodzakelijk traag hoeft te zijn. Integendeel, het adrenalinepeil van 'V' ligt hoog, zeer hoog zelfs. Wie dus niet vies is van voornamelijk instrumentale rock met de juiste instelling, kan zich hoegenaamd geen buil vallen aan 'V'.
