In de kunst wordt wel eens gesproken van de verplichte vadermoord: de leerling die zijn leermeester moet overtreffen of een andere weg moet inslaan om nieuw terrein te ontginnen. Al dan niet met een ferme stamp naar het verleden. Dat is echter maar één manier om naar op elkaar aansluitende generaties muzikanten te kijken, zoals gitaristen Karl Van Deun en Ruben Machtelinckx hier laten horen.
Machtelinckx liet met Faerge en Linus al horen niet uit het brallerigste hout gesneden te zijn. Diezelfde fijngevoelige benadering is ook te horen bij zijn leraar Karl Van Deun, een muzikant die door een overgevoelig gehoor maar zelden aan optreden toekomt. Dat de twee het op ‘Ask Me Don’t Ask Me’ rustig aan doen, ligt dus voor de hand. Al hangt het er natuurlijk vanaf hoe dat rustig aan doen geïnterpreteerd wordt.
Door uitsluitend te werken met akoestische gitaren en banjo worden inderdaad de ruwste kanten afgevijld om plaats te maken voor een glashelder, soms zelfs kristallen geluid waarin zelfs te horen is dat hier en daar zachtjes tussen de tanden meegefloten wordt. Vingervlugge virtuositeit is, net als dynamische contrasten, niet de hoofdbekommernis van de twee. Wel blinken Van Deun en Machtelinckx uit in een ragfijn samenspel waarbij ze meer dan eens als een Siamese tweeling klinken. Zeker in de bedrieglijk eenvoud van ‘Loss’ waar de twee mekaar perfect gelijkritmisch volgen. Even kwetsbaar zijn de ritmisch aangeslagen, omfloerste harmonieken in ‘Wokitah’ of de korte bewegingen in ‘Question Mark’ die (inderdaad) als vraagtekens klinken en waarbij de twee elkaar onophoudelijk kruisen in een meer contrapuntische benadering.
Echt ontspannend is de muziek dan ook niet te noemen, daarvoor klinkt die te naakt, waardoor de luisteraar mee kan dringen tot in de vezel van de klank. ‘Ask Me Don’t Ask Me’ is dan ook geen back porch muziek. Van Deuns composities zijn daarvoor te miniaturistisch, te eigenzinnig en te weinig louter stijloefeningen in roots, jazz of verwaterde Rodrigo.
Het romantische en haast commerciële ‘Daisy’ is de enige compositie die geen slag van de molen krijgt. Voor die slagen neemt de muziek opnieuw niet de meest evidente weg. In plaats van haar eigenheid te zoeken in verspringende ritmes, wordt het spel heel subtiel gespeeld. Het zijn de melodieën en nog meer de harmonie waarin het scherpste van het duo te horen is. Dit bereikt een hoogtepunt in het bijna atonale ‘The Art of Nonsense’ en het prachtige ‘Civilize Solitude’. De manier waarop Van Deun er slaagt dit stuk weemoedig te laten klinken én tegelijkertijd de grenzen van de harmonische welvoeglijkheid tart, getuigt van een scherpe muzikale geest.
Dat die op deze cd het gezelschap krijgt van een dito uitvoering maakt van ‘Ask Me Don’t Ask Me’ een bedrieglijk werkstuk: goedmoedig aan de buitenkant, eigenzinnig vanbinnen. En dat is moedig, want met het omgekeerde loopt een mens veel meer in de kijker.
