Zangeres Kari Rueslatten is bij de metalminnende gemeenschap vooral bekend van haar werk bij The 3rd and the Mortal en zeker van haar collaboraties met Fenriz (Darkthrone) en Satyr (Satyricon). Zodra de dame een soloplaat uitbrengt, zijn de metalen harten dus gespitst, maar een waarschuwing is op zijn plaats: dit schijfje heeft in de verste verte niets met metal te maken. Integendeel, Rueslatten nestelt zich behoorlijk dicht bij de meer ingetogen club van dames met piano en presenteert elf dromerig zachte songs die een luisteraar meenemen naar een zacht bedje in een wonderbaarlijke droomwereld.
Misschien dat de titels nog ergens de Scandinavische volksaard en neiging tot melancholie laten bovenkomen. Zo is het voorzichtig schichtige 'Hide Underneath Bridges' een quasi parallel met verstoppertje spelen, maar dan op meer onverwachte en vooral donkere plaatsen,met een fragiele Rueslatten die iedereen tevoorschijn probeert te roepen. 'Rainy Days Ahead' is dan weer iets positiever, al ligt dat vooral aan de meer twinkelende piano dan aan de tekst, die de donkere dagen ziet naderbij komen. Het vrolijke komt dan uit het idee dat iedereen maar beter even kan profiteren van de zonneschijn zolang die nog duurt. 'Shoreline' is effectief opgevat als een uitgebreide wandeling langs de kust, met de wind lekker in de haren en de zilte zeebries die de gedachten vrijelijk laat stromen.
Muzikaal gezien is het geheel behoorlijk sober. De meeste songs worden gedragen door Rueslatten's stem en voorzichtig pianowerk. Links en rechts mag wat ingetogen percussie een zachte ritmelijn inzetten en occasioneel duiken er ook gitaren op, veelal akoestisch dan wel slidegitaar en altijd ingeduffeld in een knus bedje. Dat de stem van Rueslatten vooraan staat, is het voornaamste. Wanneer ze iets donkerder te werk gaat, klinkt ze even lief en bedreigend als een Tori Amos dat kon, maar dan zonder de psychotische ongein van de laatste.
'Time to Tell' is een bijzonder aardig schijfje van een muzikante die van verschillende markten thuis is. Het fragiele karakter stoort nooit en het klinkt alsof Kari Rueslatten hier eenvoudigweg haar gevoel heeft laten spreken. Dat zorgt ervoor dat dit eerlijk, hartverwarmend en licht bedwelmend klinkt. Simpel en mooi.
