'Pockets' is het zesde album van dit jazzy trio uit Boston. Niet zonder reden vreesden fans dat dit het album teveel zou worden, niets meer dan een herhaling van de (weliswaar bijzonder knappe) sound die Karate al op 'Unsolved' en 'Some Boots' – twee onderling inwisselbare albums – liet horen. Voor hen is er goed nieuws: 'Pockets' is niet méér van het hetzelfde.
Het eerste dat opvalt is dat de cd duidelijk sneller is dan zijn voorgangers. Niet alleen is het album met zijn 38 minuten beduidend korter, ook de ritmes klinken heel wat frisser. Het up-tempo 'Tow Truck' is daar een mooi voorbeeld van. De combinatie van scherp aangeslagen jazzakkoorden, een groovy baslijn en strak drumwerk met veel fills klinkt bijzonder funky voor Karate. Live zal dit nummer wellicht enkele voorzichtige danspasjes ontlokken. De zang van frontman Geoff Farina is sober als altijd en past uitstekend bij de beheerste jazzsfeer. Een groot zanger zal hij waarschijnlijk nooit worden, maar dat moet ook niet als het groepsgeluid zo sterk is als bij deze band.
'Pockets' bestaat zeker niet alleen uit up-tempo nummertjes. Het wondermooie 'Water' laat zien dat Karate nog steeds trage nummers kan maken zonder 'Unsolved' te recycleren. Met getokkelde, heldere akkoorden en bijzonder creatief drumwerk draagt het nummer een sfeer van rust en gelatenheid. De rustige, beheerste jazzsolo's van Farina passen daar helemaal in. Het snellere refrein geeft het nummer bovendien een catchy karakter en maakt van 'Water' zonder meer één van de beste nummers van het album.
'Pockets' is ondanks de nieuwe wind toch geen radicale breuk met het verleden. Het is eerder een verdere ontwikkeling van de sound die al op de vorige albums te horen was. Het verschil zit hem dan ook vooral in de nummers zelf. Daar waar Karate vroeger vooral voor lange structuren met breed uitgesponnen jazzsolo's koos, zijn songs als 'With Age' of 'The State I'm In' duidelijk afgebakend en makkelijk van elkaar te onderscheiden. Door zachte nummers met harde af te wisselen biedt het album ook meer variatie dan vroeger. Wie echter denkt dat Karate helemaal terugkeert naar hun oudere, hoekige sound heeft het bij het verkeerde eind. 'Pockets' is namelijk uitgesproken catchy en toegankelijker dan ooit. Toch blijft het een groeialbum dat zich na één keer luisteren nog lang niet laat kennen. Zo wordt het acht minuten durende 'Concrete', waarop gastgitarist Chris Brakow (onder meer ex-Codeine en ex-Come) zijn ding mag doen, bij elke luisterbeurt indrukwekkender. Enkel met tijd en veel luisteren kan een definitief oordeel over dit album geveld worden...
Meer over Karate
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
