'In the Fishtank' is een project van het Nederlandse label Konkurrent, waarin, naar eigen zeggen, bands de ruimte krijgen voor experiment en expressie. Zo mochten in het verleden onder meer Motorpsycho en Jagga Jazzist samen hun muzikale horizonten verruimen en zorgden The Black Heart Procession en Solbakken voor een gesmaakte elfde editie. De Amerikaanse jazzrockers van Karate mochten het, voor deze laatste sessie, in hun eentje doen. Voor die gelegenheid namen ze een aantal covers onder handen van onder meer Bob Dylan en Minutemen. Kritiek op Amerika, in één of ander gedaante, vormde de rode draad bij hun keuze.
Bij 'Strange Fruit', vooral bekend in de versie van Billie Holiday, is het protestgehalte meteen duidelijk: het vreemde fruit zijn gelynchte zwarten. De rustige jazz van Holiday leent zich uitstekend tot een cover door Karate. Met een beheerst solerende, warme gitaar leidt Geoff Farina het nummer in en roept hij meteen de sfeer van het origineel op. Farina's stem kan nooit tippen aan die van de jazzlegende, dus hij houdt het wijselijk sober. Jammer genoeg is het nummer na twee minuten alweer voorbij - nog voor het goed begonnen is. Dat geldt eigenlijk voor de hele cd: maar liefst zes van de acht nummers komen nauwelijks boven de twee minutengrens. Zeker voor wie de breed uitgesponnen jazzrock van 'Some Boots' en vooral 'Unsolved' in het achterhoofd houdt, is dat wel heel kort. De vier covers van de Minutemen razen, zoals de bandnaam al doet vermoeden, zo voorbij. Met springerige basriffs, droog ritmegitaarspel en razendsnelle solo's lijkt Karate terug te keren naar hun hardere roots. Zo zit er in 'Bob Dylan Wrote Propaganda Songs' zowaar een punkdrum en klinkt de anders zo kalme Farina in 'Need a Job' bijzonder geagiteerd.
Met 'Tears of Rage', een cover uit de backcatalogue van Bob Dylan, keert de rust weer terug. Ondanks de betrekkelijke eenvoud verraadt de song het métier van de muzikanten – alledrie studeerden ze af aan het gereputeerde Berklee College of Music. Het beheerste, subtiele gitaarwerk van Farina en het samenspel van bassist Jeff Goddard en drummer Gavin McCarthy zorgen ervoor dat het nummer ontegensprekelijk als Karate klinkt. Hetzelfde vinden we ook terug bij Mark Hollis' 'A New Jerusalem', het enige lange nummer op de plaat. Met eerder percussief drumwerk en zweverige gitaren drijft het nummer op een sfeer van gelatenheid, tot de plaat langzaam uitdooft.
Een onverdeeld succes is deze twaalfde 'In the Fishtank' niet helemaal. Deels door het razende tempo van de nummers slaagt deze plaat er niet in de sfeer van Karate op te roepen. Een experimentele plaat valt het evenmin te noemen, want naast het feit dat het hier om covers gaat, valt er weinig verrassing te noteren. Zeker geen slechte plaat, maar toch vooral voer voor fans.
Meer over Karate
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
