In het archiv für ton und nichtton van het Raster Noton label is Kangding Ray een welkome afwisseling. De muziek van de Fransman David Letellier is toegankelijker en minder analytisch getint ten opzichte van vele labelgenoten. Zijn vorige twee albums ‘Stabil’ en met name ‘Automne Fold’ waren kwalitatief hoogstaand, wat ruimschoots aangenomen kan worden van zowat elke release op Alva Noto’s platenlabel. Kangding Ray’s vorige album liet zijn voorkeur al horen voor micro-noise, akoestische klanken, melodieën en vocals. Zijn sfeervolle elektronica experimenten kregen daardoor een toegankelijk kantje wat resulteerde in sappige nummers. ‘OR’ verlaat grotendeels dat pad en zet een duidelijke stap richting imposante techno en de grimmige clubcultuur die daarbij hoort.
Strakke ritmes nemen een belangrijke positie in op dit album. In zowat elke compositie zijn duidelijke gridpatronen terug te horen waarop beats zich voortbewegen. Die zijn productietechnisch uitgewerkt tot in de puntjes waardoor de textuur merkelijk hoorbaar is. Uitgedikte drums, met in de verte fijne tikjes, hebben bij elke inslag een enorme kracht en dimensie. Wat Kangding Ray zo genietbaar maakt is de menselijke kant, het warme gevoel dat tussen de strenge geometrie doorschemert. ‘Mojave’ speelt met dense ritmes die overweldigend overkomen en waarvoor af en toe een basgordijn wordt opgetrokken.
De albumtitel ‘OR’ verwijst in het Frans naar het woord ‘goud’ waarmee de artiest (zoals hij het zelf uitlegt) verwijst naar de huidige consumptiemaatschappij en de absurditeit van de fluctuerende valuta. Dit verhaaltje, dat lijkt opgehangen om commerciële redenen, komt er niet goed uit. Ook in de verwerking van de gezongen teksten, geschreven door Magne Mostue, komt die boodschap niet echt aan. De zang is bovendien niet in elk nummer een meerwaarde. Enkel in ‘Monster’ komt Rose Tizane Merrill’s dreigende, halfmachinale stem volkomen tot haar recht.
De goudkleurige kant van deze plaat kan eerder ontdekt worden in de weelde die in de nummers schuilt: zowel in de beatloze passages als in de drammende clubhits. De wolken van subsonische baslijnen geven een overdreven warm gevoel aan deze plaat waardoor ze erg organisch en rijkelijk klinkt. ‘OR’ is niet even sterk en verrassend als zijn voorganger, maar nog steeds een indrukwekkend spektakel om naar te luisteren.
