De samenwerking tussen de Palestijnse ud-speelster en zangeres Kamilya Jubran en de Zwitserse trompettist-elektronicamuzikant Werner Hasler is niet het zoveelste losse project waarbij verschillende muzikale werelden elkaar treffen. In 2004 bracht het duo ‘Wameedd’ uit en in 2010 was de opvolger ‘Wanabni’ klaar, een plaat die gevarieerder en ambiteuzer klinkt.
De combinatie van stem, de traditionele ud en “moderne” elektronica is op ‘Wanabni’ heel vanzelfsprekend. Dat Jubran op ud niet zo virtuoos is als grootmeesters Samir Joubran of Anouar Brahem zorgt er mee voor dat de samenwerking meer wordt dan het technologisch ondersteunen van traditionele muziek. Zo krijgt het typische geluid van de ud een duidelijke plaats in het geheel zonder echt centraal te staan. Die rol is weggelegd voor Jubrans stem. Met een typische Oosterse melodiebouw en parlandoritmiek brengt ze teksten van vijf dichters: in een sobere uitvoering, waardoor de poëzie (in het boekje vertaald in het Frans en het Engels) goed kan inwerken.
Werner Haslers inbreng is op dit album gesofisticeerder dan op het vorige. Met geluiden die variëren van zachte drones, fluitachtige of spacy tonen, zoevende melodieën, elektronische orgel of versnipperde stemsamples (maar geen gekraak of clicks & cuts) weet hij elke track een eigen karakter mee te geven. Bovendien is hij hier ook te horen op trompet: nu eens zuiver melodisch, dan weer abstract pruttelend of geharmoniseerd. Net als met de elektronica overspoelt hij nergens Jubrans inbreng, waarmee meteen een ander aspect van de Oosterse muziekcultuur in ere gehouden wordt: de ruimte in de muziek.
Met gevoel voor balans en smaak worden de verschillende componenten in evenwicht gebracht. Het geluid wordt nooit helemaal volgespeeld, waardoor de muziek verzekerd wordt van het mysterieuze aura dat eveneens terug te vinden is in de teksten. Zo klinkt de titeltrack poëtisch bedwelmend, mede door de zorgvuldige opbouw.
Binnen dit kader slaagt het duo er in elke track een eigen sfeer mee te geven. ‘Wana’Rif’ is in constante verandering, terwijl ‘Asra’ opvallend homogeen klinkt met de melodische trompet van Hasler bijna gelijkwaardig aan de stem van Jubran. ‘Wahdi’ is met de gefragmenteerde structuur van plotse stiltes en wegebbende klanken het meest onvoorspelbare nummer van de cd.
Ook qua sound zoeken de muzikanten de contrasten op zonder de eenheid van de cd uit het oog te verliezen. ‘Lam’ is een haast akoestische compositie waarbij ud, trompet en stem in contrapunt of synchroon bewegen, terwijl het afsluitende ‘Shams’ aanvankelijk drijft op distorted elektronica om later in een gebedsfeer te belanden. Dat Jubran en Hasler in deze gedaantes overeind en geloofwaardig blijven is een van de meest opmerkelijke eigenschappen van ‘Wanabni’, een album dat het niet in het effect, maar wel in de muziek zoekt.
