Sinds het Amerikaanse Kamelot in 1999 de diensten inhuurde van de Noorse operazanger Roy Khan, is het dit combo voor de wind gegaan. Volkomen terecht overigens, want zijn unieke zang tilde de band boven de middenmoot uit en bezorgde ook componist/bandleider Thomas Youngblood de nodige inspiratie om uitmuntende songs te schrijven. Sinds 'Epica' is Kamelot nogal gericht op het maken van conceptalbums dan wel uitgesponnen verhalen en op 'Ghost Opera' is dat niet anders. De kwaliteit overigens ook niet, aangezien dit opnieuw een schot in de roos is.
Dankzij de toevoeging van toetsenist Oliver Palotai aan de line-up weet de muziek van de heren de nodige dramatiek te bevatten zonder evenwel melig te worden. Dat Palotai's kennis van klassieke muziek en orkesten ertoe heeft bijgedragen dat de klassieke stukken perfect ingepast zitten in het geheel, is een troef die Kamelot op dit album volledig uitspeelt. De strijkers zijn flink vertegenwoordigd maar nooit bovenmatig aanwezig. Kamelot blijft boven alles een gitaarband en Thomas Youngblood mag zijn hart ophalen. In de refreinen en strofes houdt hij het doorgaans vrij eenvoudig met links en rechts een kleine uitspatting. Hij schittert echter het meeste als songschrijver, want alle nummers bevatten een mooie kop en staart en bijzonder aanstekelijke refreinen. In tegenstelling tot eerdere albums opent 'Solitaire' eerder rustig, met een zeer beheerst klinkende Khan, die niettemin een graad aan inlevingsvermogen in zijn vocalen weet te leggen waar vele zangers slechts van dromen. In tegenstelling tot vroeger is 'Ghost Opera' nogal duister uitgevallen, vooral door het verhaal van een beloftevolle operazangeres die verkracht wordt. Dat vraagt om melancholie en duisternis en die krijgt een mens met hopen. De sfeer is geregeld grimmig, zoals 'The Human Stain' of 'Silence of The Darkness' laten horen. Sterke gitaarpartijen roepen een waaier aan emoties op die geregeld een fikse trap onder de kont krijgen door het soepel en heftig voortrollende drumwerk van Casey Grillo, die alweer meer dan eens zijn snelle dubbele basdrums laat spreken. Aparte tracks beluisteren lijkt geen goed idee, aangezien elk nummer een schakel van het verhaal is. De volledige plaat hangt dus heel mooi aan elkaar.
Met dit album gaat Kamelot zonder twijfel de succestocht voortzetten. Duisterder en grimmiger dan op de vorige plaat 'The Black Halo', maar nog steeds doorspekt met rake gitaarlijnen en de nodige melodie weet de muziek van Kamelot immers steevast de juiste snaar te bespelen.
Meer over Kamelot
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
