Kamchatka mag dan al de naam dragen van het misschien wel bekendste schiereiland ter wereld, maar het is en blijft een smeuïge bluesy rockgroep die met het hele hebben en houden in de jaren zeventig is blijven hangen. Weinig mis mee, en nog minder is er mis met 'The Search Goes On', dat een vlotte en lekkere collectie songs laat horen die eenieders gemoed vrolijk stemmen.
Dat de groep volop refereert aan de jaren zeventig is trouwens geen overdrijving: vaak kennen de nummers die swing die destijds meer dan eens gebezigd werd door rockbands. Dat vertaalt zich makkelijkheidshalve naar erg bluesgetinte nummers waarbij de gitaren niet overdreven luid zoemen en ronken, maar er lustig op los wordt gespeeld met veel melodie in mineurakkoorden. Dat maakt in dit geval nochtans niet dat de muziek deprimerend klinkt, integendeel. Deze twaalf tracks zijn best wel uptempo en met een zonnig randje, al mag overal een tint melancholie om de hoek komen kijken: een leuke afwisseling en eentje die in de verf wordt gezet door sterke muzikanten.
Kamchatka houdt wel van rust, maar toch beklijven de meeste tracks quasi meteen. Zo is 'Coast to Coast' een lekker voortdrijvend liedje met een melancholisch refrein dat evenwel de hoop niet opgeeft op betere tijden. Ook 'Broken Man' heeft een wat donkerder randje, vooral dankzij de tekst, maar daar staan songs als het springerige 'Son of the Sea', 'Tango Decadence' (lekker vloeiend) of het licht cynische 'Thank You For Your Time' tegenover.
Dat Kamchatka niets nieuws presteert, is geen geheim. Maar dat de heren er elke keer in slagen om mooie en pakkende songs te pennen die het beste van blues en classic rock met elkaar versmelten, dàt is iets waar de wereld dringend voor wakker moet worden. 'The Search Goes On'? Wie een mooier bluesy plaatje kan vinden dit jaar, zal alvast hard mogen zoeken.
