Hoe somber kan een release zijn? Een zwart kartonnen knutseldoos bevat een compleet zwart schijfje, enkele meer zwart dan witte, wazige foto’s en een zwart tekstboekje met spaarzame, hard witte runentekens. Kajkyt (uit te spreken als kajkut) schuilt graag in een morbide, mysterieuze wereld. De Servische neoklassieke componist en drummer is een kleine tien jaar geleden gaan graven in het ondergrondse rijk van dark ambient. Daarbij versmelt hij loodzware, bijna fatalistisch doordrammende loops van drones met strakke ritmes en byzantijnse zangpartijen. Net zoals zijn nog nauwelijks vindbare voorganger ‘Krst’ presenteert ‘II’ depressieve, maar erg expliciete muziek.
Op deze tweede langspeler opteert Kajkyt niet meer voor een lange, evoluerende geluidstrip, maar voor acht afgebakende en melodieus gestructureerde songs. Keer na keer tast de producer de grenzen van zijn schaduwrijk af in muziekpatronen waarbij minimale livedrums, zwaar ronkende baslijnen en gierende drones elkaar ontmoeten. Het geeft telkens een wat bevreemdend spanningsveld.
Kurkdroge, metronomisch tikkende hihatdrums vormen een scherp contrast met op de achtergrond gierende gitaartapijten of erg laag ronkende, overstuurde bastonen. Deze tegenstelling is zo groot, dat het hier aanvankelijk om een amateuristische opname in de kelder lijkt te gaan. De feitelijke rijkdom van dit album zit echter onderhuids in een goed verborgen productionele weelde.
Bovendien legt de Slovaak in elke song andere klemtonen. In opener ‘I’ gaan alle registers nog open en wordt er gescheurd en gegierd. In ‘III’ wordt de gitaar echter de mond gesnoerd en volstaan een tonnen wegende, diepe dubbaslijn en futloos tikkende snaredrums als instrumentaal kader.
Doorheen dit gevarieerd, sinister spel zingt Kajkyt met warmzachte, zweverige spookstem onverstaanbare teksten met allicht weinig fleurrijke thema’s. Het maakt de bizarre, vaak erg minimalistische ervaring compleet. Zang blijkt vooral voor binding te zorgen in een kille song als ‘IV’, die abstracte patronen aanboort met diep galmende meppen op de floortom, metalen klokkenspel en samples van harde percussie-elementen. Na het ophouden van die ritmische willekeur, blijven onverstaanbare krachtwoorden in een bed van oorverdovende stilte hangen.
Naarmate de plaat vordert, neemt luidruchtigheid af en minimalisme toe. Zwarter dan zwart en dieper dan diep is de boodschap, die met hardnekkige tiktakdrums en diep bonkende klanken onderbouwd wordt. Toch blijven de songs in al hun beperktheid en intimiteit goochelen met evolutie en nuances. Elektronische manipulaties, wat vage samples of donkergrijze inkleuring met synthesizer zorgen voor een blijvende subtiliteit die dit album in volle spanning houdt.
Uitgebracht op zijn eigen label God Records, krijgt deze tweede langspeler opnieuw een haast Satanische nasmaak mee. Het is even wennen om zich enigszins thuis te voelen in de wereld van Kajkyt. De feitelijke rijkdom van deze plaat wordt dusdanig onderdrukt door zijn enorme zwaartekracht, dat een soort van less is more lijkt te overheersen. Diepgang en emotie vullen elkaar dan ook enorm goed aan.
