‘Hokus Fokus’, de nieuwe cd van Bram Bosteels alias Kaboom Karavan heeft het allebei: betovering en richting, een evenwicht dat niet evident is. Zonder vrijblijvend zweverig te worden en zonder in een duidelijke richting te marcheren, brengt Bosteels op zijn derde album een hele reeks geluiden samen die variëren van “muzikale” instrumenten als trompet, een sectie saxen, vibrafoon, gitaren of stevig aangeslagen pianosnaren tot het piepen van een remmende tram, knarsen, kraken en golvende geluiden. Althans, zo lijkt het, want flirtend met de grens van concrete en muzikale geluiden, laat Bosteels de luisteraar geregeld in het duister tasten naar de herkomst van de geluiden, waardoor diens verbeelding onophoudelijk geprikkeld wordt.
Toch is ‘Hokus Fokus’ meer dan een “raad je plaatje”. Door de geluiden samen te smelten tot zinvolle muzikale gehelen wordt de in wezen abstracte muziek plots heel toegankelijk en zelfs ronduit publieksvriendelijk. Niet dat er gestreefd wordt naar zich in het geheugen vastzettende melodieën, vlotte ritmes of herkenbare structuren. Daarvoor staat het geluid op zich te sterk centraal.
Dat geluid is hier betoverend helder en rijk, zowel aan kleuren als aan details. Als sluiers worden de verschillende, vaak minuscule laagjes over elkaar gedrapeerd, waarbij Bosteels en Nils Frahm (die opnieuw voor de mastering tekende) alles samenbrengen in een subtiele balans waarin elk detail hoorbaar blijft. De muziek nestelt zich bovendien nooit in louter repetitieve patronen. Hoe klein de veranderingen soms ook zijn, het geluid is continu in beweging. Dit maakt meteen dat het niet zozeer de verschillende geluiden op zich zijn die het mooie weer maken, maar de uitgekiende combinatie ervan.
In het eerst nummer ‘Kolik’ kiest Bosteels resoluut voor een vrij metrum. De ritmes van de verschillende bouwsteentjes lijken elkaar tegen te spreken, maar dan zonder dat ze echt gaan wringen. Op een gelijkaardige manier flirt Bosteels met dissonantie, zonder dat het geluid minder verleidelijk wordt. In de volgende stukken is meestal wel een duidelijk metrum aanwezig, maar dan zonder dat alles op slot gedraaid wordt.
Aan de basis liggen vaak heel uiteenlopende klanken, zoals de gitaar van ‘KipKap’ die zo van een klassieke singer-songwriter zou kunnen komen of de hoempa van ‘Lovzar’ die waggelt als Tom Waits in half wakende toestand. Andere nummers sleuren de luisteraar mee naar de zwoele en zompige atmosfeer van het noctuarium in de Zoo of een industriële site.
In het tweede deel van de plaat klinkt de cartooneske humor meer door. Het korte ‘En Avanti’ klinkt als een komische kazoofanfare terwijl de dokkerende marimba die in ‘Sardonis’ het sterrengetwinkel opvolgt, het nummer over een kasseistrook van Parijs Roubaix doet hobbelen.
In vergelijking met voorganger ‘Barra Barra’ mag ‘Hokus Fokus’ dan wat minder geheimzinnig en abstract klinken, de sonore magie wordt er niet minder om. En wie met deze cd’s nog niet genoeg Kaboom Karavan gehoord heeft (wie wel?), kan op het label Miasmah ook terecht voor een heruitgave van ‘Short Walk With Olaf’, de debuutlangspeler van Bosteels van zes jaar geleden.
